Śnieżna biel kojarzy w naszej kulturze z czystością i niewinnością. Koty o białym umaszczeniu nie zachowują się jednak inaczej niż ich pobratymcy w innych kolorach, choć mają pewne charakterystyczne dla nich cechy. Zapis białego umaszczenia w kodzie EMS (według FIFe) W kodzie EMS rude umaszczenie u kotów zapisujemy małą literą w. Nazwy białego umaszczenia u kotów w innych językach Angielska: White Niemiecka: Weiss Francuska: Blanc Skąd się biorą białe koty? Z fizycznego punku widzenia, biel nie jest kolorem – biel jest brakiem koloru. We włosach kotów o białym umaszczeniu nie znajdziemy żadnego barwnika, ani eumelaniny, ani feomelaniny. Przyczyną takie stanu rzeczy mogą być różne geny. Zacznijmy od ważniejszego w przypadku kotów dominującego genu W (dominant white). To przede wszystkim on sprawia, że po Ziemi chodzą białe koty. Jego działanie polega na blokowaniu produkcji wszystkich barwników w skórze i we włosach, jakie by one nie były, za produkcję których odpowiadają inne geny. Z tego powodu allel W nazywany jest również genem maskującym – maskuje działanie innych genów. Allel W ma swojego adwersarza w postaci recesywnego allelu w (non-white), który sprawia, że barwniki produkowane są normalnie. To znaczny zgodnie z tym, co dyktują pozostałe geny odpowiedzialne za kocie umaszczenie. Białe futro u kotów może być również skutkiem działania genów albinizmu. Właściwie są to allele tego samego genu. Jest ich aż cztery: allel cb (burmese points), allel cs (siamese points), allel ca (blue eyed albino) i allel c (albino). Dwa pierwsze z tej czwórki nie wybielają całkowicie kociego futra – odpowiedzialne są za umaszczenie zwane point. Całkowicie białe futro jest skutkiem działania allelu ca i allelu c. Wszystkie cztery allele wpływają także na zawartość barwnika w tęczówkach oczu kota. Całkowicie jego pozbawione są zwierzęta z allelem c – ich oczy są czerwone. Koty z allelem ca mają oczy niebieskie. O dwóch pozostałych allelach albinizmu będzie mowa w tekście poświęconym umaszczeniu point. Wszystkie allele albinotyczne są recesywne wobec allelu C, dzięki któremu barwniki w skórze i we włosach produkowane są normalnie. Umaszczenie albinotyczne spotykamy u kotów bardzo rzadko. Standard białego umaszczenia u kotów (według FIFe) Kolor futra w białym umaszczeniu u kotów: Śnieżnobiałe, jednolite na całym ciele bez jakichkolwiek plamek, rysunków itp. Lusterko nosa w białym umaszczeniu u kotów: Różowe. Poduszki łap w białym umaszczeniu u kotów: Różowe. Odmiany białego umaszczenia u kotów Nie, to wcale nie pomyłka! Naprawdę wyróżnia się odmiany białego umaszczenia u kotów, choć pozornie wydaje się to niemożliwe – wszak biały to biały. A jednak. O trzech rodzajach już wspomniałem. Pierwsze to umaszczenie zwane dominującą bielą, które jest skutkiem działania allelu W. Dwa pozostałe natomiast to umaszczenia albinotyczne niebieskooki albinizm, warunkowany przez allel ca i pełny albinizm, za które odpowiedzialny jest allel c. Koty o umaszczeniu dominująca biel także mogą mieć różne barwy oczy. Biorąc pod uwagę to kryterium wyróżnimy aż siedem odmian: Koty białe z niebieskimi oczami – Kolor oczu w głębokim odcień niebieskiego. Zapis w kodzie EMS: w 61. Koty białe z pomarańczowymi oczami – Kolor oczu miedziany lub pomarańczowy o głębokim odcieniu. Zapis w kodzie EMS: w 62. Koty białe różnookie – Jedno niebieskie o głębokim odcieniu, drugie zielone, miedziane, pomarańczowe lub złote. Zapis w kodzie EMS: w 63. Koty białe z zielonymi oczami – Kolor oczu zielony. Zapis w kodzie EMS: w 64. Koty białe z burmskimi oczami – Kolor oczu złocistożółty. Zapis w kodzie EMS: w 65. Koty białe z tonkijskimi oczami – Oczy kolorze akwamaryny. Zapis w kodzie EMS: w 66. Koty białe z syjamskimi oczami – Oczy jasnoniebieskie o głębokim odcieniu. Zapis w kodzie EMS: w 67. Problemy z pielęgnacją białych kotów Utrzymanie nieskazitelnie białego futra u kota jest trudne, choć nie aż tak bardzo, jakby się to mogło wydawać. Największym problemem są przebarwienia pod oczami, spowodowane łzami. Podobne przebarwienia pojawiają się często na wewnętrznej stronie kocich nadgarstków, ponieważ koty myją pyszczki przednimi łapkami. Do pielęgnacji białego kociego futra najlepiej używać dobrych kosmetyków przeznaczonych do białego umaszczenia. W sklepach zoologicznych znajdziemy zarówno takie szampony, jak i odżywki. Istnieją również niezłe preparaty do usuwania miejscowych przebarwień. Problemy ze zdrowiem u kotów o białym umaszczeniu O wiele poważniejsze do kłopotów, jakie sprawiać może pielęgnacja białych kotów są problemy zdrowotne, które czasami je dotykają. Mowa o głuchocie, związanej z genem dominującej bieli. Problemy ze słuchem pojawiają się czasami u białych kotów, które mają niebieskie oczy. Co ciekawe, w przypadku kotów różnookich, zwierzaki nie słyszą tylko na jedno ucho – na to, które znajduje się po stronie niebieskiego oka. Na szczęście nie wszystkie białe koty z niebieskimi oczami są głuche Rasy, u których biały kolor jest uznany (według FIFe) Amerykański curl długowłosy ACL Amerykański curl krókowłosy ACS Cymric CYM Doński sfinks DSP Japoński bobtail JBT Kot balijski BAL Kot brytyjski długowłosy BLH Kot brytyjski krótkowłosy BSH Kot egzotyczny EXO Kot europejski EUR Kot norweski leśny NFO Kot orientalny długowłosy OLH Kot orientalny krótkowłosy OSH Kot perski PER Kot syberyjski SIB Kot syjamski SIA Kurylski bobtail długowłosy KBL Kurylki bobtail krótkowłosy KBS LaPerm długowłosy LPL LaPerm krótkowłosy LPS Manx MAN Maine coon MCO Peterbald PEB Reks kornwalijski CRX Reks dewoński DRX Reks niemiecki GRX Selkirk reks długowłosy SRL Selkirk reks krótkowłosy SRS Sfinks SPH Turecka angora TUA Tekst: Jacek P. Narożniak Zdjęcie: Rez, Flickr

aktualizacja dnia 18:58 Co to jest świerzbowiec? Świerzbowiec jest drobnym pajęczakiem, należącym do rzędu roztoczy. Istnieje wiele podgatunków świerzbowca – psi, ludzki, koci, bydlęcy i inne. Powszechnie występuje w środowisku na całym świecie. Bytuje na powierzchni skóry i w głębokich warstwach naskórka żywiciela. Żywi się zniszczoną tkanką naskórka i powstałym wysiękiem. Kopuluje na powierzchni skóry, następnie samice składają jaja w wydrążonych, krętych korytarzach naskórka. Po kilku dniach z jaj wykluwają się sześcionożne larwy, które po kolejnych 3–4 dniach zrzucają linkę i przekształcają się w ośmionożne nimfy. Kolejne linienie powoduje przekształcenie się nimf w samce i samice. Samice zdolne są do rozmnożenia dopiero po jeszcze jednej lince. Cały cykl rozwojowy trwa około 2–3 tygodnie, a długość życia świerzbowca wynosi około 3–4 tygodnie. Pasożyt jest zdolny do przetrwania poza ciałem żywiciela od 3 do 14 dni, w zależności od warunków środowiska. W jakich postaciach występuje świerzb u kotów? Koty domowe atakowane są przez dwie choroby pasożytnicze wywołane przez świerzbowce: świerzb drążący kotów oraz świerzb uszny. Świerzb drążący kotów (łac. Notoedres cati, notoedroza) wywołuje świerzbowiec liczący nie więcej niż 0,23 mm długości. Ma tendencję do gromadzenia się w niewielkie grupy, tworzące małe gniazda. Ten pasożyt atakuje tylko i wyłącznie koty. Inwazja rozpoczyna się od uszu i przenosi się na ciało zwierzęcia. Świerzbowiec uszny natomiast wywołuje świerzb uszny (łac. Otodectes cynotis, otodektoza). Pasożytuje na kotach, psach i lisach, zdarzają się przypadki zarażenia królików. Rozwija się na skórze w zewnętrznych przewodach słuchowych. Zarażenie następuje przez bezpośredni kontakt zwierząt zarażonych ze zdrowymi. Pasożyt może być widoczny na uszach jako malutkie, ruchome białe kropeczki, dostrzegalne „gołym okiem”. Występuje częściej niż świerzb drążący kotów. W przypadku otodektozy, pasożyty mogą przenosić się z lisów na psy i koty, i odwrotnie, a także ze środowiska zewnętrznego. Rzadziej zarażenie dokonuje się poprzez legowiska, miski, kuwety czy akcesoria do pielęgnacji, które wcześniej należały do zakażonego zwierzęcia. Szczególnie narażone są zwierzęta z osłabioną odpornością, chore oraz kocięta. Ryzyko zarażenia znacząco zwiększa się, jeśli zwierzęta przebywają w dużych skupiskach, takich jak hodowle, schroniska, domy tymczasowe, hotele dla zwierząt, koty wolnożyjące w grupach oraz koty domowe wychodzące, które mają kontakt z innymi kotami. Jakie są objawy świerzbu u kota? Shutterstock© Głównym, charakterystycznym objawem świerzbu jest silny świąd. Kot potrząsa głową, może wystąpić ponadto utrata apetytu oraz spadek masy ciała. W wyniku drapania pojawiają się wyłysienia i zaczerwienienia uszu oraz ich okolic, a także pyszczka. Uszy mogą być bolesne, kot kładzie je po sobie, a dotyk w tym miejscu będzie sprawiać mu ból i z tego powodu może pojawić się agresja. Zauważalne mogą być w końcu także szarożółte strupy, łuszczenie, a czasami zgrubienia i marszczenie się skóry. Dodatkowo w miejscach rozdrapanych łatwo przenosić się będą bakterie i grzyby, które będą powodować wtórne infekcje. Świerzb drążący (inaczej świerzb koci) gromadzi się u podstawy uszu. Z czasem może rozprzestrzenić się na całym ciele, gdzie pojawiać się będą łysienia i grube strupy. Oprócz pyszczka i uszu, zmiany skórne zauważalne będą na kończynach (szczególnie stawach łokciowym i skokowym), podbrzuszu, mostku, czasami na grzbiecie. W przypadku świerzbu usznego, w uszach pojawi się woskowa, brunatno-brązowa wydzielina o nieprzyjemnym zapachu. U kotów nieleczonych dochodzi do zapalenia uszu, a w skrajnych przypadkach nawet do utraty słuchu. Czy koci świerzb jest zaraźliwy dla człowieka? Niestety tak. Jeśli opiekun zarażonego kota nie zachowuje odpowiedniej higieny, ostrożności, może zarazić się świerzbowcem. Są to jednak rzadkie przypadki, gdyż człowiek nie jest żywicielem dla dorosłych form pasożyta. Nie należy jednak bagatelizować sprawy – zawsze potrzebna jest wizyta u lekarza weterynarii i wdrożenie leczenia u chorego kota najszybciej jak to możliwe, zaś opiekunowie powinni dbać o higienę i wspieranie własnej odporności. Objawami zarażenia u ludzi jest miejscowy świąd i zaczerwienienie, które ustępują z czasem samoistnie. Ponieważ zawsze istnieje pewne ryzyko przeniesienia pasożytów na dorosłych i dzieci, powinno się dokładnie myć po każdym kontakcie z zarażonym kotem, jego miskami, kuwetą czy legowiskiem. Jakie leczenie podjąć? W celu rozpoznania świerzbu u kota lekarz weterynarii może pobrać zeskrobinę skórną, wykonać badanie otoskopowe (w przypadku świerzbu usznego) oraz badanie mikroskopowe materiału pobranego z uszu. Nie należy rozpoczynać leczenia na własną rękę domowymi sposobami. Jeśli mamy do czynienia ze świerzbem usznym, który zdarza się częściej, leczenie należy rozpocząć od dokładnego wyczyszczenia uszu z wszelkich wydzielin, a następnie stosuje się odpowiednią, dobraną przez weterynarza maść lub krople do uszu. Często podawanie środków roztoczobójczych w postaci maści lub kropli łączy się z preparatami spot-on, aplikowanymi na kark zwierzęcia. Leczenie może trwać od 2 do 6 tygodni, w zależności od nasilenia inwazji pasożyta. Dodatkowo stosuje się leki przeciwświądowe, a jeśli dojdzie do zakażeń bakteryjnych lub zapalenia ucha albo skóry, również leki przeciwzapalne oraz antybiotykoterapię. Aby uniknąć zarażenia świerzbem, koci opiekunowie powinni zadbać o to, by ich koty nie miały kontaktu z kotami wolnożyjącymi i wychodzącymi, a w razie zarażenia jednego z naszych kotów, należy go odizolować od pozostałych zwierząt w domu. Powinno się także dokładnie wyczyścić miski, kuwety, legowiska i przedmioty stosowane do pielęgnacji oraz wszelkie inne akcesoria kocie, na których mógł pozostać świerzb. Pamiętajmy o tym, że pasożyt może przetrwać od kilku do kilkunastu dni poza organizmem żywiciela i wówczas przenieść się na inne zwierzęta!

Zdrowe kocie oczy mogą być niebieskie, zielone, żółte, pomarańczowe, bursztynowe do miedzianych w przeróżnych odcieniach. Czasem jedno lub oba kocie oczy zmieniają swój kolor. Zmiana koloru oczu u kota – co może być jej przyczyną? Wiek Każdy kot raz w życiu zmienia kolor oczu i jest to zjawisko w pełni naturalne. Każdy kot rodzi się z niebieskimi oczami, z powodu nieczynnego barwnika melaniny w tęczówkach przez pierwsze tygodnia życia zwierzęcia. Około 5-6 tygodnia życia kolor oczu kota zaczyna się zmieniać na docelowy, a cały proces trwa zazwyczaj do ukończenia przez kociaka 4 miesiąca życia. U niektórych ras ostateczne nasycenie i barwę oczy uzyskują dopiero w 2 lub 3 roku życia. Przykładowo u kota rosyjskiego niebieskiego ostateczne wybarwienie tęczówek następuje około 2 roku życia, u kota brytyjskiego krótkowłosego – po ukończeniu 1,5 roku. Zmiana koloru oczu u kota wskutek urazu Mechaniczny uraz w obrębie oka może dać w efekcie nagłą zmianę koloru jednego z oczu – tego, które doznało uszkodzenia. To może być uraz powstały podczas walk kotów (pogryzienie lub podrapanie), walki kota z innym zwierzęciem, upadku na ostry przedmiot, zatarcia gałki ocznej, wpadnięcia kota na gałęzie lub ostre trawy podczas spaceru bądź wypadku samochodowego. Najczęściej towarzyszy mu zaczerwienie rogówki i innych struktur oka. Uraz wymaga natychmiastowej wizyty z kotem w lecznicy. Szczególnie groźne są urazy wynikające z zadrapania oka pazurem, nie z powodu samego urazu, ile wskutek zakażenia bakteriami, znajdującymi się na pazurkach. Nowotwór U kotów najczęstszym nowotworem, dotykającym oczy, jest czerniak, wywodzący się z błony naczyniowej oka. Im szybciej taki nowotwór zostanie namierzony i usunięty, tym lepsze rokowanie dla zwierzęcia. Przed operacją konieczne jest badanie USG, które potwierdzi diagnozę, oraz badanie rentgenowskie czaszki i płuc. Czerniak jest rakiem złośliwym, szybko dającym przerzuty do kości czaszki i płuc. Gdy do takich przerzutów dojdzie, rokowania są na tyle złe, że należy rozważyć, czy operacja rzeczywiście pomoże zwierzęciu. Czasem lepszym wyborem jest leczenie paliatywnie – uśmierzanie bólu i poprawa komfortu życia kota. Jeśli jednak do przerzutów jeszcze nie doszło, operacja usunięcia guza z gałki ocznej może przedłużyć mu życie. Zdarzają się guzy w gałce ocznej, będące wynikiem przerzutów przy innym procesie nowotworowym, np. w białaczce. Zmiana koloru oczu u kota spowodowana chorobą Zmiany w oczach u kotów mogą powstawać również w wyniku chorób ogólnoustrojowych. Do takich chorób należy wirusowe zapalenie otrzewnej (fip), charakterystyczne dla niego są ciemne nieregularne plamki pojawiające się nagle na siatkówce oczu. Każda nagła zmiana koloru oka lub oczu u kota, pojawianie się plamek na tęczówce jednego lub obu oczu, powinny nas zaniepokoić i skłonić do szybkiej wizyty z kotem w lecznicy. Nawet drobnych urazów nie powinno się bagatelizować. Tylko dokładne badanie okulistyczne pozwoli określić zakres zmian i pomóc w postawieniu diagnozy. Zmiana barwy oczu u kota to najczęściej nie jest defekt kosmetyczny, ale poważna dolegliwość. Brak naszej reakcji może skończyć się nawet śmiercią zwierzęcia.

fot. Adobe Stock Ropiejące oczy u kota najczęściej są oznaką zwykłego problemu okulistycznego lub kociego kataru. Gdy zauważymy niepokojące objawy u naszego pupila, warto go obserwować - jeśli problem pojawił się rano tuż po przebudzeniu, a spojówka nie jest zaczerwieniona, to nie ma się czym martwić. Jeśli jednak wydzielina zmienia kolor na ciemniejszy i z każdą godziną jej przybywa, najlepiej jest od razu udać się do weterynarza - tylko lekarz jest w stanie ocenić, czy to tylko zapalenie spojówek, czy zwiastun poważniejszej choroby. Leczenie weterynaryjne zawsze uzależnione jest od stopnia nasilenia objawów - jeżeli infekcja ogranicza się do wypływu z oczu - najczęściej wystarcza zastosowanie odpowiednio dobranych kropli. Pamiętaj, że stan zapalny to dla kota spory dyskomfort - zwierzak drapie i pociera oczy, co tylko zaognia objawy, nie zwlekaj więc z wizytą. Jak wyglądają ropiejące oczy u kota? Ropiejące oczy u kota objawiają się gęstą, białą lub zielonkawą wydzieliną. Wydzielinę często widać wokół całej powieki - nowa wypływa, a stara zasycha, co powoduje sklejanie powiek - oczy kota są przez to delikatnie przymknięte. Czerwone i spuchnięte są również worki spojówkowe. Przyczyny ropiejących oczu u kota Przyczyn ropiejących oczu u kota jest całe mnóstwo. Od tych błahych - jak dostanie się ciała obcego pod powiekę czy koci katar. Często oznacza również obniżenie odporności i podatność na infekcje, co prowadzi do zapalenia spojówek. Zapalenie spojówek Często związane jest z obniżeniem odporności kota. Może być wywołane infekcją bakteryjną lub wirusową. Początkowo wydzielina jest wodnista, z czasem zamienia się w gęsty, ropny wypływ. Dochodzą również obrzęki i przekrwienie spojówek. Może wystąpić gorączka i zaburzenia apetytu. Ciało obce Koty, zwłaszcza te żyjące na wolności, są bardziej narażone na rozmaite urazy, niż te, na co dzień żyjące w domu. Ropiejące oczy z powodu ciała obcego (np. piasku) łatwo odróżnić, bo najczęściej dotyczą jednego oka. Katar koci Koci katar jest jedną z najczęstszych chorób młodych kociąt, zwłaszcza tych adoptowanych ze schronisk lub przebywających w dużych grupach. Czynnikami etiologicznymi są wirusy (Herpeswirus FHV, Kaliciwirus FCV) atakujące górne drogi oddechowe oraz spojówki. U młodych zwierząt infekcja może przebiegać bardzo gwałtownie. Zwykle pierwszymi objawami są kichanie i surowiczy wypływ z worków spojówkowych, który w wyniku wtórnej infekcji bakteryjnej bardzo szybko przekształca się w wyciek ropny, często doprowadzający do zlepiania powiek. W niektórych przypadkach obserwuje się ślinotok oraz nadżerki na języku. Choroba charakteryzuje się wysokim stopniem zakażalności pośród kociąt, natomiast zwierzęta dorosłe są oporne na infekcję - przechorowanie lub kontakt z wirusem w okresie młodości powoduje wykształcenie trwałej odporności. Nie bez znaczenia jest też immunoprofilaktyka (przeprowadzanie szczepień ochronnych). Pasożyty Koty niemal przez cały czas są narażone na ataki pasożytów, dlatego należy go regularnie odrobaczać. Jeśli zarobaczenie będzie trwało zbyt długo, obniżeniu ulegnie odporność, a stąd już prosta droga do zapalenia spojówek. Jak możemy pomóc kotu? Do czasu aż wybierzemy się do lekarza, należy regularnie przemywać oczy przegotowaną wodą, albo roztworem soli fizjologicznej, aby oczyścić je ze zbierającej się wydzieliny. Nie podawajmy kotu kropli na własną rękę - wiele z nich może negatywnie wpływać na wzrok. Więcej o kotach:Kastracja kota - ile kosztuje i kiedy warto to zrobić?Biegunka u kota - przyczyny i leczenieTe rośliny są bezpieczne dla kota

Zapalenie spojówek u kota Ze swojego doświadczenia wiem, że koty bardzo często borykają się z problemami narządu wzroku. Prawdopodobnie najczęściej występującym schorzeniem jest właśnie zapalenie spojówek. Ta choroba może mieć różne podłoże, dlatego przed rozpoczęciem leczenia niezmiernie ważna jest diagnostyka. Z tego artykułu dowiesz się jak rozpoznać zapalenie spojówek u swojego kota i jak możesz uchronić zwierzaka przed zakażeniem. Co to jest zapalenie spojówek u kota?Jakie czynniki fizyczne mogą powodować zapalenie spojówek?Zakaźne zapalenie spojówekWirusowe zapalenie spojówek u kotaMykoplazmowe zapalenie spojówekZapalenie spojówek na tle ChlamydiiImmunologiczne/alergiczne zapalenie spojówekZapalenie spojówek u kota objawyCzy są koty bardziej lub mniej narażone na zapalenie spojówek?Czy mój kot może zarazić się od innego kota i czy człowiek może się zarazić?Jak rozpoznać zapalenie spojówek u kota?Zapalenie spojówek u kota leczenieZapalenie spojówek u kota domowe sposobyJak uchronić kociaka przed zapaleniem spojówek? Co to jest zapalenie spojówek u kota? Spojówka, jest to cienka błona śluzowa pokrywająca wewnętrzną powierzchnię powiek oraz zewnętrzną, przednią część twardówki oka. Jej stan zapalny może być wywołany przez czynniki fizyczne, a także przez czynniki tła immunologicznego/alergicznego oraz zakaźnego. Zapalenie spojówek u kota jest chorobą przewlekłą z powolnym początkiem, nie powodująca znaczącego bólu lub utraty wzroku. Jakie czynniki fizyczne mogą powodować zapalenie spojówek? Najczęściej zapalenie spojówek rozwija się na tle mechanicznego podrażnienia. Gałka oczna jest systematycznie podrażniana w przypadku wady wzrostu rzęs. W tym przypadku, możemy wymienić dwurzędowość rzęs lub rzęsy ekotopowe, czyli rosnące w nieprawidłowym miejscu. Bardzo często spotyka się również wady powiek. Wadliwe powieki mają tendencję do wywijania się w kierunku gałki ocznej, powodując ciągłe podrażnianie spojówki. Zakaźne zapalenie spojówek Do czynników zakaźnych zaliczamy: wirusy, bakterie, Mykolpazmy, oraz Chlamydie. Wirusowe zapalenie spojówek u kota Najczęściej do czynienia mamy z Herpes wirusem. Wirusy z rodziny herpesviridae. Widok spod mikroskopu elektronowego | źródło: wikipedia Jest to jeden z wielu czynników zakaźnych, który bierze udział w rozwoju tak zwanego kociego kataru. Powoduje on silny stan zapalny spojówek oraz owrzodzenia rogówki. Bakteryjny stan zapalny rozwija się w momencie spadku miejscowej odporności lub jako zakażenie wikłające stan zapalny innego tła. Bakterie mają tendencje do wędrowania drogą krwi, a czasem są przenoszone przez same zwierzęta np. przez ocieranie łapami pyska przy obecnym wypływie zapalnym z nosa lub toczącym się stanem zapalnym w jamie ustnej. Zapaleniu bakteryjnemu bardzo często towarzyszy ropny wypływ z worka spojówkowego. Szpara powiekowa, przy silnym stanie zapalnym jest zamknięta, z powodu zlepiania krawędzi powieki, przez zaschniętą ropę. W lżejszych przypadkach wydzielina ropna może gromadzić się w przyśrodkowym kącie oka. Mykoplazmowe zapalenie spojówek Mykoplazmowe zapalenie spojówek, podobnie jak zapalenie na tle herpesvirusa, towarzyszy zazwyczaj kociemu katarowi. Spojówki są obrzęknięte, z wypływem surowiczo-śluzowym, który może być wikłany bakteriami i przechodzić w wypływ ropny. Zapalenie spojówek na tle Chlamydii Bakterie z rodziny chlamydiae | źródło: wikipedia Zapalenie spojówek na tle Chlamydii jest zapaleniem długotrwałym, często nawracającym. Choroba ta atakuje pierw jedno oko, a po około 5-12 dniach kolejne. Obserwujemy obfity surowiczy wypływ, z kurczem powiek i postępującym obrzękiem spojówek. Objawy ostrego chlamydiowego zapalenia ustępują po 3-4 tygodniach, jednakże mają tendencje do nawracania. Immunologiczne/alergiczne zapalenie spojówek Stan zapalny spojówek zawsze ma swoje podłoże. W trakcie badania narządu wzroku warto pobrać wymaz, który po wykonaniu hodowli w laboratorium pomoże określić etiologię zapalenia. Niekiedy może zdarzyć się sytuacja, w której będziemy mieli do czynienia z brakiem patogenów w worku spojówkowym. W takich sytuacjach należy wziąć pod uwagę alergiczne zapalenie spojówek. Nie różni się ono znacznie od zapalenia na innym tle, również będzie zaczerwienienie spojówek z wypływem surowiczym, lecz taki stan zapalny nie poddaje się rutynowemu leczeniu. Aby w 100% potwierdzić zapalenie na tle alergicznym wykonuje się testy alergiczne z określeniem czynnika uczulającego. Zapalenie spojówek u kota objawy Każdy stan zapalny spojówek charakteryzuje się ich: zaczerwienieniem, obrzękiem, naczynia krwionośne są nastrzykane krwią. Z worka spojówkowego wypływa surowiczy wypływ, który w trakcie trwania procesu, może być wikłany bakteriami i przyjmować wygląd wypływu ropnego. Przy silnych stanach zapalnych na przykład trakcie kociego kataru czy zapaleniu na tle Chlamydii może występować kurcz powiek. Stan zapalny nie powoduje znacznego bólu, dlatego samo zachowanie zwierzęcia nie musi ulec zmianie. Pierwsze co rzuca się w oczy jest zabrudzony włos w okolicy oczu oraz przymrużenie oczu/oka. Trzeba mieć na uwadze, że narząd wzroku połączony jest z jamą nosową kanalikami nosowo-łzowymi, dlatego stanom zapalnym spojówek z wypływem, często towarzyszy wypływ z nosa o podobnym charakterze. Jak wygląda zapalenie spojówek u kota możesz zobaczyć na poniższym wideo Kitten Conjunctivitis & How To Treat It ~ Care Info In Comments ~ Eye Infections This Bad Need A Vet Czy są koty bardziej lub mniej narażone na zapalenie spojówek? Tak. Biorąc pod uwagę etiologię choroby można wyznaczyć różne grupy zwierząt biorąc pod uwagę wiek czy też rasę. Na czynniki zakaźne najbardziej narażone są kocięta. Najbardziej na zakażenie narażone są kocięta Chlamydia atakuje najczęściej kociaki w wieku 5-12 tygodni, natomiast herpeswirus atakuje kociaki osłabione, nieszczepione, a także koty starsze o obniżonej odporności. W przypadku mykoplazmy, nie ma niestety predylekcji wiekowych. U kotów brachycefalicznych bardzo często występuje zapalenie spojówek na tle fizycznego uszkodzenia. Związane to jest z budową anatomiczną czaszki, która w części twarzowej jest skrócona. Jest to cecha usposabiająca do wadliwego rozwoju powiek, rzęs, które podrażniając spojówkę wywołują jej stan zapalny. Na rozwój zapalenia są również narażone koty przebywające w schroniskach i w dużych skupiskach, o osłabionej odporności i z niedoborami. Czy mój kot może zarazić się od innego kota i czy człowiek może się zarazić? Czy zapalenie spojówek u kota jest zaraźliwe? Czynniki zakaźne jak najbardziej przenoszą się z osobnika na osobnika. Wirusy, bakterie mają mikroskopijne rozmiary, dlatego nie jesteśmy w stanie całkowicie odizolować nasze koty od tych patogenów. Przebywanie zdrowego kota, w obecności chorego może w przypadku spadku jego odporności wywołać stan zapalny. Natomiast człowiek jest wrażliwy na chlamydie. Chlamydioza kotów jest zoonozą, czyli chorobą odzwierzęcą. Stan zapalny na tle chlamydii może przenieść się więc również na człowieka. Jak rozpoznać zapalenie spojówek u kota? Zapalenie samo w sobie łatwe jest do rozpoznania dzięki wyraźnym objawom klinicznym. Rozpoznanie tła zapalenia jest już nieco trudniejsze. Do tego celu wykonuje się wymazy z worka spojówkowego, które w laboratorium poddawane są testom lub z których wykonuje się hodowle bakteryjne. Zapalenie spojówek u kota leczenie Zapalenie spojówek u kota leczenie W momencie poznania etiologii zapalenia można wprowadzić ukierunkowane leczenie. Podstawą leczenia zapalenia spojówek u kota jest stosowanie kropli z antybiotykiem i lekiem przeciwzapalnym. Bardzo ważne jest też leczenie wspomagające. Stosowane są w tym przypadku preparaty zwiększające odporność zwierząt, dzięki czemu leczenie jest efektywniejsze. Mogą to być preparaty zawierające L-lizynę, interferon. Są one w postaci żelu, płynu podawanego doustnie, kapsułek lub w iniekcji, np.: Lydium KLP, immunodol cat, bioimmunex. Ile kosztują krople na zapalenie spojówek dla kota? Ceny kropli do oczu wahają się w granicach od 10 do 20zł. Ważne jest ich długotrwałe stosowanie. Zalecam minimum 2 tygodnie, lecz długość leczenia powinien określić Twój lekarz weterynarii na podstawie etologii zapalenia i postępów leczenia. W przypadku wad powiek i rzęs jedynym wyjściem jest korekta chirurgiczna. Zapalenie spojówek u kota domowe sposoby Aby poprawić efekty leczenia należy wykonywać toaletę oczu z wykorzystaniem sparzonej, zimnej herbaty (tylko nie rumianek, ponieważ wysusza spojówki) lub solą fizjologiczną. Dodatkowo warto stosować preparaty witaminowe. Jak uchronić kociaka przed zapaleniem spojówek? Jak uchronić kociaka przed chorobą? Jak w każdym przypadku zawsze lepiej jest zapobiegać niż leczyć. Warto zwrócić uwagę na pochodzenie kota, z jakiego środowiska został przygarnięty i czy jest ryzyko, że mógł ulec zakażeniu. W tym celu stosuje się szczepionki, jednakże należy pamiętać że szczepionka ma na celu zabezpieczenie przed chorobą, a nie jej zwalczenie. Od 9 tygodnia życia możemy szczepić koty przeciwko kociemu katarowi, w którym bierze udział Herpesvirus. Jeżeli chodzi o chlamydiowe zapalenie spojówek u kota to dostępne szczepionki ograniczają objawy ale nie zapobiegają zakażeniu bezobjawowemu i siewstwu. Kocięta szczepi się w 9, 12 i 15 tygodniu i odszczepia corocznie, natomiast w hodowlach prowadzi się także szczepienie ciężarnych kotek. Na rynku dostępne są również szczepionki przeciwko Mycolpazmie, które stosuje się miedzy 8 a 10 tygodniem życia. Należy mieć na uwadze, że szczepienia te chronią przed chorobą ale nie przed infekcją. Narząd wzroku jest bardzo specyficznym oraz wysoce wrażliwym narządem. Większość schorzeń posiada na początku takie same objawy, dopiero w trakcie rozwoju procesu chorobowego występują zmiany mogące sugerować etologię. Zapalenie spojówek powszechnie występuje u kotów, lecz wymaga leczenia, ponieważ nie jest to stan który może ulec samo wygojeniu. Ważna jest szybka interwencja dzięki czemu leczenie będzie krótsze oraz bardziej efektywne. Mam nadzieję, że po przeczytaniu tego artykułu wiesz już jak postąpić, jeśli podejrzewasz zapalenie spojówek u Twojego kota. Jeśli masz pytania dotyczące tej choroby, lub chcesz podzielić się swoim doświadczeniem, zachęcam do komentowania – odpowiem na wszystkie pytania.

Przez aktualizacja dnia 18:58 Czym jest ropień u kota? Ropień u kota to nic innego, jak zbiorowisko ropy w przestrzeni międzykomórkowej skóry i tkanki podskórnej (ale nie tylko, o czym będzie późnej). Takie twory powstawać mogą zarówno u ludzi, jak u domowych zwierząt. W miejscu ropnia rozwija się stan zapalny. Skóra jest zaczerwieniona i opuchnięta. Kot może odczuwać swędzenie a nawet ból w miejscu zmian. Ropień nie tylko powoduje dyskomfort u zwierzęcia (u ludzi również), ale też może przyczyniać się do podtruwania organizmu toksynami. Te zaś tworzą się wskutek działalności bakterii obecnych w ropie, która gromadzi się w miejscu zapalenia. W jaki sposób powstaje ropień u kota? Ropień u kota tworzy się w miejscu zranień. Niestety skaleczenie skóry nie są niczym niezwykłym. Najbardziej narażone są na nie osobniki korzystające z uroków samodzielnych spacerów po dworze. Najwięcej bowiem mają ku temu okazji. Zwierzaki te mogą doznać uszkodzeń skóry spowodowanych przez ostre przedmioty, jak druty w ogrodzeniach, ależ będących konsekwencją walki czy polowania. Nie da się ukryć, iż nasi pupile od czasu do czasu wdają się w bójki z pobratymcami. Mogą też zostać zranione przez inne zwierzęta, w tym przez te, na które polują. Rana, nawet bardzo niewielka, to szeroko otwarta brama dla wszelkich chorobotwórczych mikrobów. Ropień u kota rozwija się, gdy dojdzie do zakażenia gronkowcami i bakteriami beztlenowymi. W dobrych warunkach, jakie zapewnia im żywe ciało, zarazki te szybko zaczynają się namnażać. W reakcji obronnej organizm wysyła na miejsce zakażenia oddziały granulocytów i makrofagów, których zadaniem jest niszczenie szkodliwych mikrobów. W efekcie działania bakterii oraz walczących z nimi przeciwciał tworzy się ropa. Powstaje ona wskutek rozpuszczania uszkodzonych tkanek i bakterii przez granulocyty i makrofagi. Objętość płynu zwiększa się, ponieważ zwykle nie ma on możliwości ujścia na zewnątrz, tworząc grudkowane zgrubienie. Największym problemem w przypadku ropni u kotów są wtórne skutki, w postaci zatruwania organizmu toksynami, które wytwarzają bakterie. W skrajnych przypadkach może to mieć konsekwencje w postaci ogólnoustrojowych problemów zdrowotnych. Gdzie może występować ropień na ciele kota? Ropień u kota może powstać na każdej części ciała zwierzęcia. Wszędzie tam, gdzie doszło do uszkodzenia skóry i zakażenia bakteriami. Ropień na policzku u kota, ropień na ogonie u kota, ropień na głowie u kota czy ropień u kota na łapie – każdy z nich może wystąpić i każdy z nich bywa diagnozowany. Statystycznie ropnie u kotów najczęściej tworzą się na skórze, która jest najbardziej narażona na urazy. Warto jednak wiedzieć, że mogą one również powstawać na błonach śluzowych, wyściełających na przykład wnętrze jamy gębowej, na zębach, a nawet na organach wewnętrznych. Jak leczyć ropień u kota? Tylko w części przypadków ropień u kota ulega samoistnemu wyleczeniu. Raczej nie obędzie się bez naszej pomocy i wsparcia lekarza weterynarii. To, co możemy zrobić sami, to zdezynfekować miejsce, którym tworzy się ropień dobrym płynem antybakteryjnym. Najlepiej wodą utlenioną, gdyż nie zaszkodzi ona naszemu pupilowi – pamiętajmy, iż niektórych leków, które stosujemy u ludzi, nie wolno stosować u zwierząt. W bardziej zaawansowanych stadiach ropnia u kota, konieczna będzie pomoc specjalisty, czyli weterynarza. Poda on naszemu podopiecznemu antybiotyki, które wspomogą jego organizm w walce z chorobotwórczymi mikrobami. Najcięższe przypadki wymagają nacięcia ropnia i wyciśnięcia jego zawartości oraz wypłukania kieszeni skórnej. A nawet założenia drenażu, który będzie odprowadzał powstającą ropę na zewnątrz.

fot. Adobe Stock Objawy choroby u kota mogą być ledwo zauważalne, dlatego właściciel powinien być bacznym obserwatorem, by móc je dostrzec jak najwcześniej. Aby rozpoznać ewentualny problem zdrowotny, powinieneś wiedzieć, co jest normą u kota. Objawy niektórych chorób są tak wyraźne, że nie sposób ich przeoczyć, jednak niektóre schorzenia rozwijają się niepostrzeżenie, zwłaszcza jeśli kot nie jest zbyt aktywny w ciągu dnia. Niepokojące objawy u kota Jeżeli zauważysz u swojego kota niepokojące objawy, nie zwlekaj z wizytą u weterynarza. Odkładanie leczenia weterynaryjnego na później, często prowadzi do zaostrzenia się objawów i znacznego pogorszenia kondycji zwierzęcia. Wygląd ogólny Zwróć uwagę na sposób poruszania kota, jego aktywność, sierść. Jeżeli kot od jakiegoś czasu zmniejszył aktywność, mocno schudł, stał się apatyczny i osowiały, kuleje lub pogorszył się stan jego sierści, skontaktuj się z weterynarzem. Waga Przeciętna waga kotów wynosi 3-5 kg, jednak jest to wynik w dużej mierze zależny od rasy i płci kota. Niepokoić powinien nagły spadek wagi o pół kilograma, widoczne żebra, nadmierna chudość, wzdęty brzuch lub otyłość. Nos Powinien być czysty, bez żadnej wydzieliny i wilgotny. Niepokojące objawy to suchy nos, sącząca się wydzielina, strupki, krwawienie. Oczy Błyszczące, czyste, bez żadnej ropnej wydzieliny i paprochów, białka czyste, bez przekrwień (u zdrowych kotów zdarzają się minimalne), źrenice powinny się zwężać pod wpływem światła. Niepokojące objawy: przygaszone, mętne, wydzielina zaklejająca oczy, białka żółte lub mocno przekrwione, zez, nieprawidłowa reakcja na światło. Uszy Powinny być gładkie, bez poszarpanych końcówek i ran, czyste i suche. Zaniepokoić powinna cuchnąca wydzielina wydobywająca się z uszu (niewielka ilość woszczyny nie jest powodem do obaw), opuchlizna kanału słuchowego, nieprzyjemny zapach z przewodu słuchowego, ból przy dotknięciu. Częste potrząsanie głową, przechylanie głowy na boki i notoryczne drapanie uszu może świadczyć o obecności świerzbowca - pasożyta żyjącego wewnątrz kanału słuchowego zwierzęcia. Charakterystycznym objawem obecności świerzbowca jest brunatna wydzielina o nieprzyjemnym zapachu wydobywająca się z uszu chorego kota. Niezbędne jest leczenie farmakologiczne. Jama ustna Dziąsła równomiernie różowe, bez owrzodzeń; zęby białe i równe. Naszą uwagę powinny zwrócić wszelkie ubytki w uzębieniu, kamień nazębny, zaognione , blade lub sine dziąsła, odsłonięte szyjki zębowe oraz wszelkie ranki, owrzodzenia, guzki, powiększone migdałki. Układ oddechowy Oddech powinien być równomierny i cichy. Niepokoić powinny: ciężki oddech, szmery, świsty, kaszel i zadyszka, zwiększenie częstotliwości oddechu, wyraźny ruch brzucha podczas oddychania. Brzuch Wykonaj to proste badanie: połóż dłonie na brzuchu kota poniżej linii żeber i delikatnie uciskaj brzuch. Delikatnie przesuwaj dłonie ku tyłowi. Wszelkie guzki i zgrubienia, twardy i wzdęty brzuch powinny wzbudzić twój niepokój. Obserwuj reakcję kota na twój dotyk - czy się wzdryga gdy naciskasz brzuch, miauczy lub nie pozwala się dotknąć. Niektóre nierówności są normalne u kotów, np. po posiłku po po lewej stronie żeber. Skóra Bez owrzodzeń, strupów, liszajów i wyłysień. Sierść - lśniąca, miękka, gładka i błyszcząca. Skontaktuj się z weterynarzem, gdy dostrzeżesz pogorszenie się stanu skóry i sierści. Warto także sprawdzić, czy skóra jest odpowiednio nawodniona: ściśnij palcami fałd skóry pomiędzy łopatkami i puść. Dobrze nawodniona skóra powinna natychmiast się odkształcić, odwodniona - wraca powoli. Treść artykułu została pierwotnie opublikowana r. Więcej o kotach:Ropiejące oczy u kota - czy to koci katar?Biegunka u kota - przyczyny i leczenie

Czy wiesz, że wszystkie kocięta rodzą się z niebieskimi oczami? Jednak gdy większość kociąt osiąga wiek sześciu tygodni, melatonina zaczyna działać i większość kotów zmienia kolor oczu. Istnieją jednak rasy kotów, które mają gen recesywny, co oznacza, że ich oczy pozostaną niebieskie. Jeśli marzysz o takim kocie, oto 11 ras kotów niebieskookich. 1. Koty syjamskie – to jedna z uwielbianych i znanych ras kotów. Są inteligentnymi, gadatliwymi i uroczo usposobionymi kotami, dzięki czemu są idealnymi zwierzętami domowymi. Te koty mają wyjątkowe krótkie futro, o jasnym zabarwieniu i jedwabiście gładkiej sierści. Ich twarz, łapy i ogony są ciemniejsze niż reszta ciała. To koty, które szukają towarzystwa właścicieli, w tym siedzenia na kolanach i przytulania się. Koty syjamskie są często określane jako „psie”, ponieważ lubią podążać za człowiekiem i bawić się, np. aportować. Zaopatrz się więc w aktywne zabawki dla kotów. Nie należy pozostawiać tej rasy samej w domu na dłuższy czas. 2. Koty birmańskie – ta rasa charakteryzuje się ciemniejszą buzią, która kontrastuje z jasnym ciałem. Krzaczasty ogon i łapy również są zwykle ciemne, podobnie jak wnętrze uszu. Wszystko to jest równoważone przez wspaniałe niebieskie oczy. Te czułe i delikatne koty są najszczęśliwsze spędzając czas ze swoimi właścicielami. 3. Koty himalajskie – te delikatne koty mają piękne, ciemnoniebieskie oczy i długą, gęstą sierść. Kot himalajski jest kotem średniej wielkości, o podobnym wyglądzie i cechach do kota perskiego. Różnią się jednak niebieskim kolorem oczu i mają białe lub kremowe umaszczenie, z różnymi punktami kolorystycznymi wynikającymi ze skrzyżowania z kotem syjamskim. Koty himalajskie mają jaskrawoniebieskie oczy. Nawet jako dorosłe osobniki często wykazują przypływ energii przypominający kocięta. Są świetnymi towarzyszami i rozwijają się dzięki interakcji, ćwiczeniom i pielęgnacji. 4. Koty balijskie – rasa ta powstała jako mutacja rasy kotów syjamskich. Są bardzo podobne , ale mają dłuższą sierść. Jest to stylowa i elegancka rasa. Wiadomo, że koty balijskie są inteligentne, przyjazne i zabawne. Mogą też być dość głośne i raczej wymagające – one po prostu wiedzą, czego chcą! Jest to rasa, która lubi uwagę i nie powinna być pozostawiana sama na długi czas. Jeśli szukasz niezależnego i introwertycznego kotka, to nie jest to rasa dla ciebie. jawajskie – stworzone z mieszanki ras syjamskich, balijskich i kolorowych. Chociaż mogą wydawać się delikatne, w rzeczywistości są dość umięśnione i uwielbiają skakać i wspinać się. Uwielbiają uczyć się sztuczek i nowych umiejętności. Czerpią radość z podążania i nadzorowania swoich właścicieli. Koty jawajskie lubią również bawić się w aportowanie, a nawet chodzić na smyczy. 6. Ojos Azules – jedna z najrzadszych ras kotów na świecie. Ich nazwa oznacza po hiszpańsku niebieskie oczy. Najbardziej efektowne osobniki mają niebieskie oczy przy ciemnym umaszczeniu, co wygląda niesamowicie. Rasa ta została odkryta w Nowym Meksyku w połowie lat 80-tych i nazwana na cześć jej ciemnoniebieskich oczu. 7. Koty perskie – są czułymi, posłusznymi i delikatnymi kotkami. Są bardzo spokojne i mało aktywne, co czyni je idealnymi zwierzętami domowymi. Persy mają stosunkowo małą twarz, więc ich duże okrągłe oczy są szczególnie widoczne. Większość ma wspaniałe niebieskie oczy, ale mogą być wyjątki – niektóre mają każde oko w innym kolorze. Ta piękna rasa kotów dobrze radzi sobie z dziećmi i innymi zwierzętami domowymi; nie są jednak fanami głośnego otoczenia, ale raczej spokojnych domów, w których niewiele się zmienia. 8. Ragdoll – zabawny i przyjazny kot z oszałamiającymi niebieskimi oczami. Jego najbardziej fascynującą cechą jest skłonność do bezwładnego leżenia, gdy go podnosisz (w przeciwieństwie do większości kotów, które wymykają się z uścisku tak szybko, jak mogą). Ragdolle są lojalne i często witają właścicieli przy drzwiach. Świetnie radzą sobie z psami i dziećmi, dzięki czemu są idealne dla rodzin. Są łagodne, nie boją się nieznajomych i szukają odrobiny miłości od wszystkich. To jedna z najbardziej przyjaznych ras kotów. 10. Snowshoe – rasa nazwana tak na cześć wspaniałych białych łap. Koty te mają syjamskie pochodzenie, z którego pochodzą wspaniałe niebieskie oczy. Kocięta rodzą się całe białe i wraz z wiekiem rozwijają ciemne rysy. Koty te mają bardziej okrągłą i pełniejszą twarz i ciało niż ich przodkowie syjamscy. Co ciekawe, mają tendencję do przywiązywania się do jednego kociego rodzica. 11. Angora turecka – znane są z długiej, jedwabistej sierści, która często staje się najdłuższa na szyi kota. Są kombinacją dużych uszu, oczu w kształcie migdałów i małej lub średniej wielkości głowy. Najczęstszym kolorem oczu u tureckich kotów angorskich jest niebieski. Mogą jednak mieć również bursztynowe, zielone lub złote oczy. Najwcześniejsze wzmianki o tym kocie pochodzą z XVI wieku. Rasa zaczęła zanikać na początku XIX wieku. Te przyjazne i delikatne koty mają również bardziej hałaśliwą stronę i uwielbiają biegać, skakać i odkrywać. Lubią się bawić i zrobią prawie wszystko, aby zwrócić Twoją uwagę. Ta rasa przez całe życie zachowuje skłonności do figli przypisanych kociętom. Będą także cieszyć się zwinięciem się obok Ciebie i na Tobie, zarówno na kanapie, jak i na łóżku.

Czy ragdolle mają zawsze niebieskie oczy, a brytyjczyki żółte? Czy można wysnuć regułę, według której istnieje wpływ rasy na kolor oczu u kotów? Sprawdźmy, jakie zależności rzeczywiście mają miejsce i czy odmiana kota rzeczywiście jest związana z barwą jego tęczówek. Pigment wpływający na sierść i oczy Kolor kocich oczu wiążę się ściśle z ilością pigmentu o nazwie melanina. To samo tyczy się barwy sierści. Ciemniejsze futro kota oznacza większą ilość melaniny, natomiast jaśniejsze odcienie świadczą o niewielkiej ilości barwnika. Kompletny brak melaniny skutkuje albinizmem. Podobnie wygląda kwestia odcienia oczu. Jednak nie działa to na zasadzie odpowiedniości – np. czarny kot może mieć oczy niebieskie, a jasny kot – brązowe tęczówki. Ilość melaniny a kocie oczy Bursztynowa barwa tęczówek oznacza dużo pigmentu. Niewielka ilość melaniny zaowocuje zielonymi oczami, a kot o niebieskich oczach nie będzie miał melaniny w tęczówce. Co interesujące, oczy malutkich kociąt są niebieskie, gdyż melanina jeszcze nie zaczyna działać na tak wczesnym etapie życia zwierzęcia. Dopiero koło szóstego tygodnia zaczyna się klarować prawdziwa barwa oczu a kolor oczu Jeżeli zastanawialiście się kiedyś, czy kolor oczu jest jakkolwiek powiązany z rasą, do której należy mruczek, to odpowiedź brzmi: czasami tak. Niektóre rasy spotyka się tylko z jednym odcieniem oczu, np. w pełni rasowe ragdolle bądź koty syjamskie są bardzo dobrym przykładem rasy, u której kolor oczu jest powiązany z barwą sierści. Wszystkie syjamczyki mają niebieskie oczy w różnych odcieniach intensywności. Generalnie koty rasowe będą miały żywsze odcienie oczu niż dachowce – jak podaje strona kolory oczu dla konkretnych ras kotów Przyjrzyjmy się rasom kotów, dzieląc je na podstawie koloru tęczówek ich przedstawicieli, idąc od najciemniejszych do najjaśniejszych tęczówek. (Zwróćmy uwagę na to, że wśród większości ras nie są to jedyne opcje kolorystyczne, w jakich mogą wystąpić kocie tęczówki – wyjątkiem są tutaj syjamczyki i ragdolle). Rasy kotów o orzechowych oczach Orzechowe oczy to domena leśnych dzikich kotów, np. rysi. Rasy, które mogą mieć orzechowe oczy to kot abisyński, kot bengalski, kot szkocki zwisłouchy. Rasy kotów o żółtych oczach Rasy kotów o żółtych oczach to kot brytyjski krótkowłosy, kot burmański (jego oczy mogą wydać się wyjątkowo błyszczące, tak, że wyglądają na złote). Rasy kotów o zielonych oczach Zielone oczy są bardzo często spotykane u kota egipskiego mau, kota norweskiego leśnego (może mieć tęczówki w wielu odcieniach zieleni). Rasy kotów o niebieskich oczach Jak zostało już wspomniane, koty o niebieskich oczach nie mają melaniny w tęczówkach. Jak podaje niebieskie oczy występują znacznie częściej u białych kotów, za sprawą dominującego genu bieli, który blokuje wszystkie inne geny odpowiedzialne za kodowanie koloru. Rasy, które mogą mieć niebieskie oczy to pers, maine coon, devon rex. Istnieją także rasy znane z charakterystycznych niebieskich oczu. Tutaj należy wymienić wspomnianego już kota syjamskiego, a także rasy na kolor oczu – na przykładzie rasy ragdoll Czy wszystkie koty rasy ragdoll mają niebieskie oczy? Zapewne jeżeli widzieliście mruczki tej rasy to zawsze miały tęczówki w kolorze nieba. Odpowiedź brzmi: tak, pod warunkiem, że są w pełni rasowe. Dlatego dużym prawdopodobieństwem jest to, że jeśli adoptujecie ragdolla o innym kolorze oczu niż niebieski, pochodzi on z rasowe ragdolle mają niebieskie oczy. Czystej krwi ragdolle rodzą się całe białe z niebieskimi oczami, a właściwy kolor i wzór sierści pokazuje się u nich ok. 2 tyg. po urodzeniu. (…) Nietradycyjne odmiany tej rasy mogą mieć inne kolory oczu. Barwy te mogą wahać się od złotego po zielony. Takie odmiany ragdolli nazywane są: Mink, Sephia i Solid. Wówczas również przeważającym kolorem ich sierści nie będzie biały, a np. szary – jak podaje się tym artykułem:Pola BajeraMam na imię Pola. Ukończyłam Filologię Polską na UW, a obecnie kontynuuję ten kierunek na studiach magisterskich. Zaczęłam też drugie studia z Hispanistyki. Uwielbiam zwierzęta, podróże, kuchnie świata i poezję – piszę też swoją własną. Moja ulubiona rasa kota to devon rex.

Umaszczenie bursztynowe u kotów jest jednym z najrzadziej występujących – do tej pory opisano go tylko u jednej rasy kotów. Nie wykluczone jednak, że pojawia się i u innych ras kotów, choć takiego przypadku nie zarejestrowano (możliwe, że nawet nie został prawidłowo rozpoznany) Zapis bursztynowego umaszczenia u kotów w kodzie EMS (według FIFe) Umaszczenie bursztynowe – nt Umaszczenie jasnobursztynowe – at Umaszczenie bursztynowe bazujące na rudym – dt Umaszczenie bursztynowe bazujące na kremowym – et Nazwy umaszczenia bursztynowego w innych językach (odpowiednio) Angielska: Amber, Light amber Niemiecka: Amber, Hellamber Francuska: Ambre, Ambre clair Jak wygląda umaszczenie bursztynowe? To dość dziwne umaszczenie, które łatwo może zostać nieprawidłowo rozpoznane. Zwłaszcza, że kocięta wyglądają inaczej niż koty dorosłe. Umaszczenie bursztynowe u kotów Kocięta rodzą się czarne. W trakcie ich wzrostu dzieje się jednak coś dziwnego: oryginalny ciemna barwa zaczyna jaśnieć, aż u dorosłych kotów futro robi się morelowo-cynamonowe. Lusterko nosa, obwódki oczu i poduszki łap są ciemne, seal do jasnobrązowego. U kotów bursztynowych tabby, części między czarnymi oznaczeniami tabby są w kolorze moreli. Kocięta rodzą się z czarnymi oznaczeniami tabby i mają różowe poduszki łap, które ciemnieją podczas wzrostu. W trakcie dorastania oryginalne czarne rysunki tabby też jaśnieją. Lusterko nosa jest różowe bez obwódki. Obwódki oczu zaś seal do jasnobrązowego. Umaszczenie jasnobursztynowe u kotów Tym razem kocięta rodzą się niebieskie, a w trakcie wzrostu ich futro staje się blado różowo-beżowo-płowe. Lusterko nosa, poduszki łap i obwódki oczu są ciemne szaro-niebieskie. U kotów jasno bursztynowych tabby, kocięta rodzą się z niebieskim rysunkiem, które z wiekiem staje się jaśniejsze (przypomina płowe). Między rysunkiem futro jest blado beżowe. Lusterko nosa różowe bez obwódek. Poduszki łap i obwódki oczu niebiesko-szare do łupkowego. Umaszczenia bursztynowe bazujące na rudym i kremowym Umaszczenia te wymienione są na oficjalnej stronie FIFe, ale nigdzie nie znalazłem jeszcze ich opisów. Skąd się biorą bursztynowe koty? Umaszczenie bursztynowe u kotów do pewnego stopnia stanowi dla mnie zagadkę. Znalazłem informację, że odpowiada za nie recesywny allel e (extension), który wpływa na produkcje eumelaniny, zmniejszając jej zawartość we włosach. Jak już wiemy, jego działanie nasila się z wiekiem kota. Allel e ma oczywiście swojego antagonistę, którym jest dominujący allel E. Oznacza to, iż bursztynowe koty są zawsze homozygotami ee. Równoznaczne jest to również z tym, że bursztynowe umaszczenie może być przekazywane przez wiele lat z pokolenia na pokolenie, bez ujawniania się u potomstwa. Jak już wiemy, bursztynowy kolor jest rozjaśnioną wersją czarnej barwy, a jasny bursztynowy niebieskiej. A zatem w powstawaniu tych kolorów biorą również udział allel B oraz allele z locus D,które warunkują umaszczenia czarne i niebieskie. Jak do tej pory nie stwierdzono rozjaśniającego wpływu allelu e w przypadku innych umaszczeń. Rasy, u których bursztynowy kolor jest uznany (według FIFe) Jak już wspomniałem bursztynowa barwa futra opisana została do tej pory u jednej kociej rasy: kota norweskiego leśnego i jest przez FIFe zaliczona w poczet umaszczeń występujących w tej rasie. Poza nią, bursztynowe umaszczenie oficjalnie mogą pojawić się u tych ras, których wzorce dopuszczają wszystkie kolory futra. Tekst: Jacek P. Narożniak Zdjęcie: „Amber Norwegian Forest Cat” by Pieter Lanser from The Netherlands – IMG_6794. Licensed under CC BY via Wikimedia Commons.

Kiedy zastanawiamy się nad psami, posiadającymi niebieskie oczy - to z marszu myślimy o Husky Syberyjskim. Tym wspaniałym i pięknym zwierzętom towarzyszą też inne rasy psów o danym kolorze oczu. Dowiedz się jakie. Jeśli szczególnie fascynują Cię niebieskie oczy u psów, w tym artykule dowiesz się na czym polega ten fenomen i czy niesie ze sobą jakieś zagrożenia. Dowiesz się też, w których rasach występują oczy u psów – skąd ten fenomen?Nie ulega wątpliwości, że to rzadkie zjawisko zachwyca nas i zastanawia. Interesuje nas, jak dochodzi do tak ciekawego zabarwienia oczu u psów. Zazwyczaj przecież spotykamy się z barwami ciemnymi, głównie odcieniami brązów. Zasadniczo jaśniejsze tęczówki, wynikają z 4 głównych Gen MerleGen merle modyfikuje bądź znosi inny gen, odpowiedzialny za barwy. Taki gen nazywany jest epistatycznym i u zwierząt odpowiada również za występowanie jest to najczęstszy powód występowania niebieskiej tęczówki. Mamy na myśli efekt uboczny znanego genu Merle. W tym przypadku rozrzedza on losowe części pigmentu nosa i tęczówki. Dodatkowo bardzo często towarzyszą temu plamy na nawet przypadki, w których zwierzę ma dwie tęczówki różnych kolorów. Niestety bywa też tak, że psy z daną anomalią mają problemy ze Problemy z pigmentacją a niebieskie oczy psówInna przyczyną jasnych, czy niebieskich oczu mogą być nieregularności wytwarzania pigmentu przez niektóre komórki w organizmie zwierząt. Zazwyczaj zwierzęta mają wtedy białe plamy wokół oczu i twarzy, a także różowy nos. Czyli to, za co kochamy je Albinizm u psówOprócz białego umaszczenia, albinizm u zwierząt przejawia się także w kolorze tęczówek, stąd niebieskie oczy u psów w takim czyli bielactwo, jest to brak pigmentu w skórze, tworach skórnych, włosach i tęczówce Oddzielny locus Ostatnią wymienioną przez nas przyczyną może być gen, który nie dotyczy umaszczenia. Ma to miejsce w przypadku husky się tak także u rasy Border Collie. Psy, szczególnie te, które żyją na zimnych obszarach świata (w towarzystwie Eskimosów) mogą mieć różnobarwne tęczówki, niezależnie od koloru oczy u psów – które rasy mogą się tym szczycić?Wykluczając przypadki nieprawidłowości w genach, znane nam są rasy psów, u których występują niebieskie, piękne oczy. Poznajmy je Husky syberyjskiTa niezwykła rasa często prezentuje też oczy o dwóch różnych kolorach, o czym wspomnieliśmy wcześniej. Husky syberyjski przychodzi nam na myśl najczęściej, kiedy myślimy o jasnych przypadku tych psów, niebieski kolor oczu nie ma nic wspólnego z głuchotą. Nie jest bowiem wywołany genem Merle. Natomiast może mieć problemy z oczami, zaćmę czy jaskrę. Husky może też stracić wzrok na Owczarek australijskiCzy niebieskie oczy u psów, dotyczą tylko rasy husky? Absolutnie nie. Owczarek australijski to kolejne zwierzę, które zachwyca jasnymi kolorami oczu. Znane są pod pseudonimem “psy o upiornych oczach”, bowiem tęczówka jest wyjątkowo wśród tej rasy zauważymy nierzadko każdą tęczówkę innego koloru. Osobniki z genem jasnych oczu, to zazwyczaj te o dwukolorowym, bądź trzykolorowym Border CollieKolor oczu u tej rasy psów może być tradycyjnie brązowy, bądź niebieski. W niektórych przypadkach, co nie będzie dla Ciebie nowością: dwoje oczu prezentuje różne kolory. Szczególnie w przypadku osobników z cętkowanym futrem. Zjawisko różnobarwnych tęczówek nazywane jest Dalmatyńczyk, czyli 101 przypadków niebieskich tęczówekDalmatyńczyki o niebieskich oczach, niestety w w większości przypadków obarczone są głuchotą. Zdecydowanie, to osobniki o jasnych oczach, są bardziej narażone na ten problem niż psy z brązowymi tęczówkami. Dzieje się tak, bowiem przyczyna odcienia tęczówki odpowiada anomalii genu Niebieskie oczy u psów – szkocki pasterzNajprawdopodobniej pochodzi on z Norwegii, z której około 700-800 r. n. e. przybył na Wyspy Szetlandzkie, archipelag leżący na północ od wybrzeży te, podobne są do Collie i tak jak ta rasa mogą dziedziczyć choroby i wady rozwojowe oczu. Kiedy w odmianie marmurkowej wykazują jasne oczy, bądź błękitne nakrapiane tęczówki – mogą narażone być na utratę Wyżeł weimarski krótkowłosyKolor oczu tej rasy jest najbardziej uderzający i magnetyczny. Szczególnie iż zmienia się wraz ze wzrostem psów. Przy narodzinach, oczy psów są jasne, ale po trzech miesiącach zmieniają swój odcień na turkusowy lub lekko zielonkawy. Po osiągnięciu roku, oczy tych psów są już bursztynowe. Tęczówki tej rasy to prawdziwe warto zauważyć, że choć to rzadkie: występują inne rasy psów, które wykazują niebieskie oczy, najczęściej z powodu anomalii genu recesywnego. Dochodzi do tego nawet, jeśli rodzice tych psów nie wykazywały owych może Cię zainteresować ...

Jak rozpoznać, że kot jest chory? Koty są bardzo wrażliwe i niezależne i kiedy źle się czują, zwykle unikają kontaktu, szukając zacisznego miejsca lub reagując agresywnie na Twoją troskę. Jeśli Twój kot jest niespokojny, dużo śpi i nie chce się przytulać ani bawić, powinieneś przyjrzeć mu się bliżej. Wszystkie anomalie i odchylenia od codziennej rutyny powinny wzbudzić w Tobie niepokój. Szybka diagnostyka jest niezwykle istotnym elementem skutecznego leczenia. Jeśli zauważysz któryś z tych symptomów, niezwłocznie udaj się do lekarza weterynarii. Wcześnie wykryta choroba może zostać uleczona, a Twój kot na nowo będzie cieszył się zdrowiem. Problemy z wypróżnianiem się Problemy z wypróżnianiem u kota to bardzo poważna dolegliwość, niezależnie od tego, czy mowa o zatwardzeniu czy rozwolnieniu. Nieleczone zatwardzenie może prowadzić do nieprzyjemnych konsekwencji, a nawet śmierci pupila. Natomiast biegunka może skończyć się odwodnieniem organizmu kota. Dlatego powinieneś zwracać szczególną uwagę na kuwetę. Wczesne stwierdzenie problemów z wypróżnianiem się u kota, pozwali na szybszą reakcję i wdrożenie leczenia. Biegunka u kota Biegunka u kota nie jest chorobą, lecz objawem zwiastującym jedno z wielu kocich schorzeń, np. chorobę nerek, wirusy czy obecność pasożytów w organizmie. Gdy chory kot wydala coraz większą ilość kału o półpłynnej konsystencji, powinieneś podjąć jak najszybsze działania, bo ten objaw może zwiastować ostre zapalenie jelita i żołądka. Oprócz biegunki charakterystyczne dla tego schorzenia są również wymiociny. Biegunka u kota bardzo szybko prowadzi do odwodnienia organizmu, a to szczególnie niebezpieczne u młodych kociąt. Musisz wtedy zaprzestać podawania mleka ze względu na uczulającą laktozę i podawać wyłącznie wodę. Pamiętaj o natychmiastowej wizycie u lekarza, który zleci odpowiednie badania, niezbędne do wykrycia przyczyny biegunki. Dodatkowo lekarz przepisze lekką dietę, która spowoduje zatrzymanie nadmiernego wydzielania odchodów. Zatwardzenie Oprócz dziedzicznej skłonności kotwo do zaparć wśród przyczyn zatwardzenia wymienia się także brak aktywności fizycznej. Zaparcia mogą być ponadto spowodowane zjedzeniem czegoś ciężkostrawnego, np. żwirku z kuwety. Brak odchodów w kuwecie przez okres ok. 3 dni powinien zwrócić Twoją uwagę. Częstym objawem jest również nienaturalnie skurczona lub przygarbiona pozycja ciała i nieporadne poruszanie się. W tym przypadku istotne będzie aplikowanie środków rozkurczowych i przeczyszczających oraz ograniczenie podawania suchej karmy. Niewydolność nerek Na tę przypadłość cierpią zwykle koty w podeszłym wieku, bo wraz z upływem lat maleje zdolność nerek do filtracji, kłębuszki nerkowe zamierają, co może prowadzić do zatrucia organizmu toksynami, które normalnie powinny być wydalone. Niewydolność nerek jest u kotów stosunkowo często spotykaną i nieuleczalną chorobą, która prowadzi do śmierci zwierzęcia. Przez długi czas choroba przebiega bezobjawowo i często bywa wykryta dopiero wtedy, gdy zmiany w organizmie są znaczące. Jednak przy odpowiedniej opiece możesz wydłużyć życie Twojego czworonoga nawet o 36 miesięcy. Niestety nie jesteś w stanie samodzielnie stwierdzić, z jakim rodzajem choroby masz do czynienia. Przy zdiagnozowaniu przewlekłej niewydolności nerek lekarz zaleci dietę, składającą się z lekkostrawnych substancji, co znacznie wydłuży żywot Twojego czworonoga. Choroby oczu Choroby kotów bardzo często dotyczą również narządu wzroku, przypadłości te są bardzo zróżnicowane i bywają groźne dla życia zwierzaka. Wypadnięcie trzeciej powieki Problem ten dotyczy przede wszystkim zwierząt wychodzących na dwór i przebywających na świeżym powietrzu. Oprócz górnej i dolnej powieki koty posiadają także trzecią, zwaną migotką. Jest ona częścią spojówki i bywa wrażliwa na zakażenia wirusowe. Objawy są wyraźnie widoczne, można zauważyć czerwony obrzęk oczu. W przypadku wystąpienia zjawiska opadania powieki należy jak najszybciej zgłosić się do weterynarza, gdyż może ona być objawem silnej tasiemczycy. Na podstawie innych objawów i wyników badań, zostaną dobrane odpowiednie lekarstwa. Zapalenie spojówek To jedna z najczęściej występujących dolegliwości u kotów. Powodem wystąpienia tych zaburzeń są drobnoustroje chorobotwórcze. Najczęściej wymienia się kaliciwirusy oraz mikroplazmy. Chorobę tę rozpoznasz po mętnej wydzielinie, wydobywającej się z oka. Wymagane jest podanie maści z antybiotykiem, kuracja trwa zazwyczaj 7 dni. Pamiętaj, aby otwartej maści nie przechowywać dłużej niż 8 dni, bo spowoduje to jej zepsucie i zamiast pomóc czworonogowi, możesz mu jeszcze bardziej zaszkodzić. Jaskra Jeśli zauważysz, że oczy kota są przekrwione, a on sam niechętnie je i pije, powinno wzbudzić to w Tobie obawy. Zwłaszcza wtedy, gdy zwierzątko było bardzo ruchliwe i pogodne, a nagle zaczyna chować się przed Tobą, unikać pokarmu, jednocześnie pocierając główką o meble czy inne przedmioty. To prawie zawsze zwiastuje jaskrę, czyli schorzenie charakteryzujące się podwyższonym ciśnieniem w gałce ocznej. Natychmiast po wystąpieniu objawów musisz udać się do lekarza, który stierdzi, czy choroba jest w fazie początkowej (wówczas przepisze on odpowiednie krople, które załagodzą ból). W fazie zaawansowanej konieczna będzie interwencja chirurgiczna, aby uratować wzrok milusińskiego Wybierz karmę Josera, aby zadbać o zdrowie swojego futrzaka! Zapalenie pęcherza Zapalenie pęcherza moczowego to ogólne określenie wielu schorzeń związanych z dolnymi drogami moczowymi. Rozróżniamy się dwa rodzaje tej choroby. Idiopatyczne zapalenie pęcherza moczowego Jest to schorzenie o niejasnym lub nieznanym podłożu. Możesz je zaobserwować w czasie, kiedy Twój kot korzysta z kuwety. Zwierzęta borykające się z tymi patologiami często unikają załatwiania swoich potrzeb fizjologicznych, oddając tylko niewielka ilość moczu i liżąc się w okolicach kroku w celu złagodzenia narastającego bólu. Często też dochodzi do zmian zachowania, między innymi napadów agresji skierowanych w stronę właściciela. Najczęstszym powodem wystąpienia idiopatycznego zapalenia pęcherza moczowego jest wykluczenie istotnego lub ulubionego elementu pożywienia z diety lub zmiana otoczenia spowodowana przeprowadzką. Kot odczuwa wtedy ogromny stres, który objawia się problemami zdrowotnymi. W tym okresie powinieneś okazywać zwierzęciu większą czułość i reagować z dużą wyrozumiałością. W przypadku tej choroby weterynarz zaleci stosowanie Cytophanu, który pomoże w odbudowaniu ścian pęcherza moczowego. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Dochodzi do niego, gdy zniszczona zostanie bariera urotelialna, a mocz, zawierający toksyny, oddziałuje na uszkodzoną powierzchnię. Pod wspomnianą powłoką występują komórki czuciowe, które reagują na toksyny, powodując silny ból. Leczenie tej dolegliwości jest identyczne zarówno w przypadku ludzi, jak i zwierząt. Przepisuje się glikozoaminoglikany, które mają odbudować uszkodzoną warstwę uroteliarną. Koci kaszel Kaszel u kotów występuje w podobnych okolicznościach jak u ludzi. Powodują go infekcje dróg oddechowych: zapalenie płuc czy oskrzeli. Po interwencji lekarza i skończonej kuracji specjalistycznymi lekami warto zadbać o profilaktykę w budowaniu odporności Twojego zwierzaka. Niezbędna tu będzie nie tylko witamina C, ale konieczne będzie ograniczenie opuszczania domu przez kota w zimniejsze dni. Kaszel będzie towarzyszył kotu także przy infekcjach przewodu pokarmowego. Wtedy istotne jest podanie leku na odrobaczenie. Należy jednak pamiętać, że kaszel może zwiastować także poważniejsze patologie, jak choćby nowotwory. O ile pojedyncze występowanie kaszlu nie jest groźne dla naszego zwierzęcia, to przewlekłe i częste kasłanie powinno zwrócić Twoją uwagę i skierować Cię do kliniki weterynaryjnej. Zarówno dorosłe koty, jak i małe kociaki powinny być regularnie poddawane kontroli weterynaryjnej. Koci katar Jeżeli u Twojego zwierzęcia, oprócz wydzielin, występuje znaczny obrzęk jamy ustnej, a także postępujące owrzodzenie rogówki, możesz podejrzewać wystąpienie kociego kataru. Koci katar jest zaraźliwy, decydujący dla jego wystąpienia jest kontakt z nosicielem lub życie kotów w większych skupiskach. Na koci katar zapadają głównie kocięta ze schroniska, żyjące wśród innych zwierząt. Podczas leczenia konieczne jest często zastosowanie karmienia na siłę, bo koty mają osłabiony węch i nie zawsze odczuwają apetyt, a regularne odżywianie i dostarczanie składników odżywczych jest istotne dla zwalczenia choroby. Oprócz tego powinieneś na bieżąco usuwać tworzącą się wydzielinę z pyszczka kota, gdyż zaniedbana ulegnie zaschnięciu, a w późniejszym stadium może rozpocząć się proces gnicia. Istotne jest także podawanie zaleconych antybiotyków i witamin. Zapalenie dziąseł Słaby apetyt, niechęć do spożywania nawet ulubionych smakołyków, ślinienie się i obrzęk występujący w okolicach pyszczka to objawy, dowodzące najczęściej o zapaleniu kocich dziąseł. Jedną z bezpośrednich przyczyn takiego zjawiska jest nagromadzenie kamienia nazębnego, który powinieneś stale usuwać z zębów zwierzaka. Oprócz uporczywego, aczkolwiek niezagrażającego życiu kotka kamienia nazębnego, wyróżniamy także plazmocytarne zapalenie dziąseł. Pojawia się ono, gdy oprócz wyżej wymienionych objawów, z dziąseł naszego ulubieńca sączy się krew. Jeśli zauważysz krwawiące miejsca, musisz jak najszybciej zareagować, bo może się okazać, że już za późno na antybiotykoterapię i konieczne będzie usunięcie wszystkich zębów kota. Działanie to nie skróci kociego życia, ale utrudni je, bo będziesz musiał podawać wyłącznie miękki pokarm. Choroby skóry Choroby kotów mają często związek ze zmianami skórze. Każdy właściciel wychodzącego na zewnątrz kota zapewne zetknął się ze strupkami występującymi po walkach zwierząt. Jednak oprócz zaschniętych ranek koty miewają wiele innych zmian skórnych, zwiastujących poważne - uciążliwy i najbardziej widoczny, szczególnie na ciemniejszej sierści kota. Gdy zobaczysz białe lub lekko żółte drobinki na futerku kota, powinieneś podjąć działania eliminujące schorzenie. Łupież, czyli łuszczenie się skóry, jest reakcją organizmu między innymi na niewłaściwą dietę, dlatego należy przerwać podawanie suchej karmy, a zacząć serwować pokarm bogaty w składniki odżywcze. Istotną rolę odgrywają tu kwasy omega 3. Na rynku dostępne są także nawilżacze sierści kota w sprayu, które skutecznie zahamują występowanie nieestetycznych natomiast zauważysz zmiany w postaci zaczerwienienia skóry, przykrego zapachu, łysienia, strupków, pęcherzyków czy matowej, łamiącej się sierści, musisz podjąć zdecydowane działania, bo objawy te mogą świadczyć o poważniejszych chorobach, np. nowotworach skórnych. Warto obserwować swojego małego przyjaciela i kontrolować wszystkie zmiany na jego skórze. Zapalenie trzustki (Pancreatits) Chudnięcie, odwodnienie, biegunka, żółtaczka, utrata apetytu to objawy typowe dla zapalenia trzustki. Do jej wykrycia niezbędne jest przeprowadzenie badania USG, które wykaże zmiany w okolicach jelit i wątroby. Ponieważ samo powiększenie trzustki niekoniecznie może świadczyć o jej zapaleniu, warto zgłosić się do doświadczonego lekarza, aby mieć pewność prawidłowo postawionej diagnozy. Na podstawie wyników badań dobrany zostanie sposób leczenia, bo jest to silnie zindywidualizowana kwestia. Elementem towarzyszącym jest podawanie silnych środków przeciwbólowych, gdyż w przypadku Pancreatits chory kot zmaga się z ostrym bólem. Bardzo często podpina się kroplówkę, która nawadnia i odżywia organizm, jednocześnie wspierając proces jego oczyszczania. Szanse na wyleczenie zapalenia trzustki zależą przede wszystkim od stanu zaawansowania choroby. Patologia wykryta stosunkowo wcześnie może zostać zatrzymana odpowiednią dietą i lekarstwami. Im później schorzenie zostanie zdiagnozowane, tym trudniej je wyleczyć. Pasożytnicze choroby kotów i ich objawy Wtargnięcie pasożytów do organizmu Twojego pupila objawia się szeregiem dolegliwości takich jak: zmiany behawioralne, biegunka, wymioty, wydzielina z uszu, nosa czy odbytu. Choroby pasożytnicze są bardzo niebezpiecznie nie tylko dla kotów, ale także dla nas, zwłaszcza, gdy w otoczeniu przebywają małe dzieci. Dlatego też bardzo ważne są rutynowe badania, obserwacja zachowania pupila podczas prozaicznych czynności, jak wypróżnianie i przyjmowanie pokarmu, ale także monitorowanie stanu jego sierści i organów zewnętrznych. Często spotykany świerzb koci może się wydawać stosunkowo niegroźny, ale pamiętaj o pasożytach powodujących zapalenie ucha. Popularna ostatnio choroba - hemobartoneloza wywoływana jest przez kleszcze oraz pchły, a zapobiec jej można odpowiednio wczesnym szczepieniem. W większości przypadków, gdzie wystąpiły choroby wywoływane przez pasożyty, niezbędne jest odizolowanie kota na czas leczenia. Podsumowanie Bakterie, wirusy, pasożyty czy grzyby - przyczyny kocich chorób mogą być wielorakie. Największym jednak problemem z chorym kotem jest to, że często nie okazuje cierpienia. Powinieneś bacznie go obserwować i starać się od samego początku jak najlepiej poznać swojego pupila, abyś już w zarodku potrafił wychwycić nawet najsłabsze symptomy choroby i pomóc Twojemu kochanemu kociakowi.

Duże, błyszczące i bardzo uważne – oczy kota są bardzo charakterystyczne. Wszelkie pogorszenie ich kondycji od razu zwraca uwagę i budzi niepokój opiekunów. Najczęstszym problemem jest ropny wypływ z worków spojówkowych. Pomimo dużej dbałości o czystość, koty nie zawsze są w stanie usunąć nadmiar wydzieliny. Zaropiałe powieki najczęściej wskazują na problem wyłącznie okulistyczny, jednak nie zawsze. Warto wiedzieć, co jeszcze może być przyczyną takiego stanu. 1. Czy to zawsze wypływ ropny? 2. Ropiejące oczy u kota – czy są zagrożeniem? 3. Zaropiałe oczy u kota – jak pomóc zwierzakowi? 4. Co możemy zrobić sami? Czy to zawsze wypływ ropny? Ważne, by odróżnić wypływ ropny od innych, często fizjologicznych wydzielin. Pamiętajmy, że łzy powinny być odprowadzane kanalikami i usuwane przez nos. W przypadku wadliwego działania kanalików lub nadmiaru łez mogą one wypływać z wewnętrznego kącika oka i zasychać. Również nad ranem w wewnętrznych kącikach oczu kota daje się zauważyć nadmiar zaschniętej wydzieliny. Koty jako zwierzęta z natury bardzo czyste, szybko usuwają wszelkie zabrudzenia ze swojego ciała, dlatego często jesteśmy w stanie zauważyć je wyłącznie tuż po śnie pupila. Oczy z wypływem ropnym są dość charakterystyczne. Poza gęstym mlecznym lub zielonkawym wypływem uwagę zwracają silnie zaczerwienione i napuchnięte worki spojówkowe, co jest efektem stanu zapalnego. Wydzielina rozlewa się wzdłuż całego rąbka powiek, zasycha na nich, a nawet częściowo je skleja. Powieki są lekko przymknięte, trzecia powieka widocznie wysunięta, a cała okolica jest dosyć tkliwa, czyli jej dotknięcie sprawia ból. Ropiejące oczy u kota – czy są zagrożeniem? Przyczyną rozwinięcia się zapalenia spojówek może być obniżenie odporności i spowodowana tym dużo większa podatność na infekcje. Może być to też jeden z wielu objawów choroby ogólnoustrojowej, dlatego nigdy nie należy go lekceważyć. Pamiętajmy też, że koty wychodzące potrzebują sprawnego wzroku, by polować, a także, uciekać przed zagrożeniami. Przedłużająca się choroba oczu może utrudnić widzenie i spowolnić kota. Nie lekceważmy więc ropnego wypływu zbierającego się pod powiekami. Przyczyn takiego stanu może być wiele, dlatego zawsze warto udać się na konsultację do gabinetu weterynaryjnego. Problemy okulistyczne Ropiejące oczy u kota to objaw najczęściej spotykany, kiedy na powierzchni spojówek dochodzi do stanu zapalnego. Może on pojawić się z powodu infekcji wirusowej lub bakteryjnej. Często zdarza się, że infekcje te stanowią konsekwencję innych problemów, lub też pojawiają się w wyniku obniżonej odporności organizmu. Ciała obce Zdarza się, że pod powiekę dostaje się ciało obce. W takich przypadkach najczęściej obserwujemy tylko jedno ropiejące oko u kota. Piasek i różnego rodzaju pyły, dość szybko są wypłukiwane z worka spojówkowego przez łzy. Może jednak okazać się, że w spojówkę wbił się np. kłos trawy. Drażnienie wywołane ciałem obcym uszkadza nie tylko spojówkę, ale również rogówkę oka. Z czasem dochodzi do rozwinięcia się stanu zapalnego spojówek, a nawet owrzodzeń rogówki. Może się okazać, że nawet szybkie usunięcie ciała obcego z oka, nie wystarczy, by uniknąć infekcji. Wady rozwojowe Do stałego drażnienia rogówki dochodzi też w przypadku wad rozwojowych. Źle rozwinięte powieki, które zawijają się do wnętrza worka spojówkowego, czy nieprawidłowo wyrastające rzęsy skierowane w stronę oka to tylko niektóre problemy, z jakimi kot może przyjść na świat. Odpowiednia produkcja łez Ważne jest również stałe nawilżanie rogówki. Odpowiedzialne za to są łzy, regularnie rozprowadzane za pomocą powiek po powierzchni oka. Jakiekolwiek zaburzenia składu łez lub pełnych ruchów powiek, mogą spowodować wysychanie gałki ocznej i spojówek, co z czasem doprowadza do ich stanu zapalnego. Zaburzenia rozwojowe powiek, czy rzęs, najczęściej dają objawy w bardzo młodym wieku i często są jednostronne. Kłopoty ze składem lub ilością wytwarzanych łez mogą rozwinąć się znacznie później. Katar koci Młode, nieodporne jeszcze koty często chorują na koci katar. Wywołują go drobnoustroje, które atakują układ oddechowy, ale również znacznie obniżają odporność zwierzęcia. Obfity wypływ ropny z worków spojówkowych jest bardzo charakterystyczny dla tej choroby. Ropa skleja powieki tak, że czasem kot nie ma możliwości ich otworzenia lub są one tylko nieznacznie uchylone. Zwykle im młodsze i słabsze zwierzę, tym wypływ ropny jest bardziej intensywny, nie jest to jednak regułą. Choroby układu oddechowego Worki spojówkowe połączone są za pomocą kanalików z jamą nosową, a ta łączy się z gardłem. Stąd też, jeżeli dochodzi do infekcji górnych dróg oddechowych lub gardła, zakażenie może przenieść się i dawać objawy również w postaci zapalenia spojówek i ropnego wypływu. Chlamydioza Bakterie Chlamydophila felis mogą wywołać stan zapalny spojówek z intensywnym, początkowo wodnistym, a z czasem ropnym wypływem. Charakterystyczny jest silny obrzęk spojówek i ich przekrwienie. Powieki są lekko przymknięte. Dodatkowo może wystąpić gorączka i zaburzenia apetytu. Pasożyty Inwazje pasożytów potrafią mocno nadwyrężyć organizm kota. Zwierzę jest coraz słabsze, co widać również po kondycji oczu, a zwłaszcza wysunięciu trzecich powiek. Przy długotrwałym zarobaczeniu, odporność ulega obniżeniu, a spojówki są miejscem, gdzie do wtórnych infekcji dochodzi dość łatwo. Obniżenie odporności Wiele jest chorób, które obniżają odporność kotów. Należą do nich choroby wirusowe, ale również metaboliczne, nowotworowe i wiele innych. Jeżeli widzimy ropiejące oczy u kota dorosłego, najczęściej mamy do czynienia z bardziej złożonym problemem. Zwykle jednak organizm broni się i przy troskliwej opiece właściciela, udaje się uniknąć wtórnych infekcji. Co innego jednak u kotów wychodzących, spędzających dużo czasu poza domem lub bezdomnych. W takim przypadku utrudniony dostęp do jedzenia, większa skłonność do urazów, czy wypadków, mogą przyczynić się do pogorszenia ogólnej odporności. Taki stan sprzyja rozwinięciu się infekcji, gdyż organizm nie jest w stanie odpowiednio się obronić. U zwierząt osłabionych, zapalenie spojówek może rozwinąć się jako infekcja pierwotna lub wikłająca inne choroby. Alergie Różnego rodzaju alergie mogą objawiać się zapaleniem spojówek. Podobnie w przypadku, kiedy kot dużo czasu przebywa w zapylonym lub zadymionym otoczeniu (kotłownia, dym papierosowy). Zaropiałe oczy u kota – jak pomóc zwierzakowi? Przede wszystkim pamiętajmy, że zawsze, kiedy widzimy zaropiałe oczy u kota, należy udać się na wizytę do gabinetu weterynaryjnego. Lekarz oceni, czy jest to jedyny problem naszego zwierzaka, czy też rozwija się dużo poważniejsza choroba, a zapalenie spojówek to jedynie infekcja wtórna. Nawet jeśli problem wydaje się dotyczyć jednego oka, lekarz oceni, czy w drugim oku na pewno nie są widoczne początki infekcji. To czy proces jest jedno-, czy obustronny, wiek zwierzęcia i oczywiście wynik badania klinicznego, mają duże znaczenie przy stawianiu diagnozy, a także przy wyborze odpowiednich leków. Najczęściej spotykane są ropiejące oczy u kota małego lub bezdomnego. Nieodporne na choroby, często zarobaczone i zestresowane, są dużo bardziej podatne na infekcje. Dodatkowo wiele wad rozwojowych ujawniają się właśnie w młodym wieku. Dlaczego natomiast pojawiają się ropiejące oczy u kota dorosłego? U kotów dorosłych problem raczej zdarza się w wyniku urazu, ciała obcego lub jest to proces wtórny do innych, osłabiających organizm chorób. W każdym przypadku powieki należy delikatnie oczyścić, a spojówki przepłukać roztworem soli fizjologicznej. Lekarz sprawdzi też, czy doszło do uszkodzenia rogówki i poszuka ewentualnego ciała obcego. W zależności od przyczyny choroby lekarz weterynarii przepisze odpowiednie leki. Najczęściej wybierane są krople do oczu, gdyż działają miejscowo. Nie każdy kot chce współpracować przy podawaniu kropli, jednak warto poprosić kogoś o pomoc i spróbować. Regularne stosowanie odpowiednio dobranych leków, łącznie z oczyszczaniem powiek, przynosi zwierzęciu ulgę i pomaga w szybkim wyleczeniu choroby. Co możemy zrobić sami? Pomocne jest zapewnienie zwierzęciu ciepłego miejsca i pożywnego jedzenia. Dotyczy to zwłaszcza kotów bezdomnych, którym chcemy pomóc i które pozostawione same sobie miałyby kłopot ze zdobyciem pożywienia. Odpowiednie warunki życia są konieczne, by kot szybko powrócił do zdrowia. W miarę możliwości należy też regularnie odmaczać i usuwać wydzielinę zbierającą się wokół oczu. Najlepiej zabieg ten wykonywać roztworem soli fizjologicznej lub specjalnymi płynami do pielęgnacji okolic oczu. Pamiętajmy też, że w przypadku wypływu ropnego, samo przemywanie nie wystarczy i konieczna jest wizyta w gabinecie weterynaryjnym.

Przez aktualizacja dnia 16:09 Podobnie jak i człowiek, kot może cierpieć na takie choroby jak jaskra, zapalenie spojówek czy rogówki. Niektóre choroby niezwiązane bezpośrednio z narządem wzroku kota także dają objawy okulistyczne, dlatego czasem potrzebna jest diagnostyka szersza niż tylko samo badanie okulistyczne. Oto najczęściej występujące choroby oczu kotów. Koci katar a schorzenia okulistyczne Zacznijmy od chorób wirusowych. Koci katar z nazwy brzmi niegroźnie, jednak jest to poważna choroba wywoływana przez dwa wirusy (herpeswirus kotów typu 1 lub kaliciwirus kotów, odpowiednio oznaczane FHV–1 i FCV–1). Zwykle to schorzenie dotyka kocięta, których układ odpornościowy nie wykształcił się jeszcze w pełni. Do charakterystycznych objawów należą przede wszystkim są kichanie, kaszel, surowiczy wypływ z nosa, łzawienie oraz zapalenie i owrzodzenie rogówki. Nędzny obraz zgarniętych z ulicy kociąt z zaklejonymi i zaropiałymi oczkami zna każdy, kto udzielał się w schronisku dla bezdomnych zwierząt, fundacji prozwierzęcej lub chociażby widział zdjęcia na kocich grupach facebookowych. Niepodjęcie leczenia kociego kataru może doprowadzić nawet do utraty wzroku! Leczenie polega na podawaniu antybiotyków przez określony przez lekarza weterynarii czas. Skuteczną metodą budowania odporności przeciwko herpeswirusowi i kaliciwirusowi są szczepienia, które wykonuje się zwykle według kalendarza szczepień kociąt: pierwsze w 9. tygodniu i kolejne w 12. tygodniu życia. Uszkodzenia oka kota Kolejną przyczyną problemów okulistycznych są różnego rodzaju uszkodzenia mechaniczne oka. Mogą być one spowodowane ciałem obcym, które dostało się np. pod powiekę i drażni powierzchnię gałki ocznej. W tym przypadku konieczne może się okazać dokładne badanie okulistyczne, choć czasem ciało obce jest widoczne „gołym okiem”. Najlepiej źródło podrażnień usunąć w gabinecie weterynaryjnym, gdzie lekarz zrobi to profesjonalnie, bez dalszego uszkadzania powierzchni oka oraz z zachowaniem odpowiedniej higieny. Podrażnienia mechaniczne są także spowodowane różnorakimi wadami – na przykład nieprawidłową budową powieki lub rzęs (entropium, ektropium, dwurzędowość rzęs). Takie wady zwykle mogą być diagnozowane u młodych jeszcze kociąt i wtedy może paść zalecenie, iż konieczna będzie interwencja chirurgiczna, która zlikwiduje problem. Zakaźne zapalenie spojówek u kota Zapalenie spojówek to kolejna, bardzo częsta przypadłość, którą może wywoływać bardzo wiele czynników – stąd wymaga ono dokładnej diagnostyki, która umożliwi podjęcie skutecznej terapii. Zapalenie spojówek może być wywołane przez wyżej wymienione czynniki – a więc np. chorobę wirusową lub uszkodzenie mechaniczne spojówki. Oprócz tego, przyczyną może być zakażenie bakteryjne (Chlamydia felis czy Mycoplasma felis), alergia lub nowotwór czy jaskra. Zapalenie spojówek jest więc bardziej objawem innych chorób oczu u kota. Jeśli więc zauważysz u swojego kota zaczerwienienie, przekrwienie spojówek, konieczne będzie wykonanie szeregu badań u lekarza weterynarii, aby znaleźć przyczynę tego symptomu i podjąć odpowiednie leczenie. Suche zapalenie rogówki i spojówki (zespół suchego oka u kota) Suche zapalenie rogówki i spojówki to kolejne schorzenie, które można spotkać u kotów. Objawy są zwykle dosyć oczywiste z tego względu, że gruczoł łzowy nie wytwarza łez. Można natomiast zauważyć ciągliwy śluzowy lub śluzowo-ropny wypływ, spojówka jest przekrwiona i zaczerwieniona, a kot odczuwa ból. Lekarz weterynarii, oprócz ogólnego badania klinicznego, zwykle wykonuje w tym przypadku badanie okulistyczne, a także test Schirmera. Warto przy okazji wykonać także badania krwi, gdyż niektóre choroby (np. cukrzyca, nadczynności nadnerczy czy niedoczynność tarczycy) mogą nasilać objawy. Leczenie uzależnione jest od przyczyny rozwinięcia się suchego zapalenia rogówki i spojówki. Eozynofilowe zapalenie spojówek u kota Kolejną chorobą oczu u kotów jest eozynofilowe (lub inaczej proliferacyjne) zapalenie rogówki i spojówki. Symptomy, jakie niepokoją właścicieli kotów, to zmiana wyglądu oka, które powiększa się, a czasem towarzyszy temu także jasny wypływ z oczu. Zwykle problem dotyczy jednego oka, ale może występować w obu. Zmiana nie sprawia kotu bólu czy większego dyskomfortu, jednak zwierzak może nieznacznie mrużyć powieki. Ogólne badanie kliniczne, okulistyczne czy test Shirmera nie wykażą znaczących zmian. Rosnąca zmiana jest różowa i rozciąga się na rogówce od wewnętrznego kącika oka. W większości przypadków leczenie ogranicza się do podawania miejscowo odpowiednich leków (sterydowych) przez dłuższy czas. Opiekunowie kotów muszą mieć świadomość, że choroba może nawracać. Przewklekłe zapalenie rogówki u kota Przewlekłe zapalenie rogówki dotyka najczęściej koty dorosłe i występuje jednostronnie. Zauważalnymi objawami są wypływ z oka, zmiana jego wyglądu oraz odczuwany przez zwierzę dyskomfort. Schorzenie często występuje u kotów, które już wcześniej przechodziły jakieś choroby oczu lub są zarażone kocim herpeswirusem FHV–1. Podczas badania lekarz weterynarii będzie mógł również zauważyć łzawienie z oka kota, przekrwienie spojówki i skurcz powiek. Zapalenie błony naczyniowej oka Kolejną zapalną chorobą oczu u kotów jest zapalenie błony naczyniowej oka. Może występować w jednym lub obu oczach. Zauważanym przez opiekunów symptomem jest zmiana w wyglądzie oka – zmiana koloru, zazwyczaj na czerwony i mętny. Rzadziej można spotkać się ze łzawieniem i skurczem powiek. Konieczne jest wykonanie badania okulistycznego, aby wykluczyć urazy. Po ustaleniu przyczyny, leczenie polega na podawaniu odpowiednich do źródła schorzenia leków, zazwyczaj więcej niż jeden raz. Jaskra u kotów Jaskra to kolejna częsta choroba oczu u kotów, która dotyczy w większości osobników starszych. Zauważalnymi objawami są: powiększenie gałki ocznej (wodoocze), rozszerzenie źrenicy czy zmiana koloru oka. Zmiany te mogą dotyczyć zarówno jednego, jak i obu oczu. Symptomami jaskry natomiast nie będą bolesność czy zaburzenia widzenia. Badanie okulistyczne powinno być dokładne, aby znaleźć przyczynę rozwinięcia się jaskry – częstym powodem jest wcześniejsze, przewlekłe zapalenie błony naczyniowej. Po zdiagnozowaniu, terapia polega na stosowaniu leków (kropli do oczu) przeciwzapalnych i przeciwjaskrowych. W zależności od stopnia zaawansowania jaskry, konieczne może być częste i długotrwałe aplikowanie kropli. Zaćma Zaćma to choroba oczu polegająca na zmętnieniu soczewki - mogą to być małe, ledwo zauważalne zmiany, aż po zmętnienie całej soczewki, prowadzące do utraty wzroku. Zaćma u kota jest częstym powikłaniem po cukrzycy, ale może również rozwinąć się u kocich staruszków. U wiekowych kotów zaćma prowadząca do całkowitej ślepoty jest zjawiskiem dość powszechnym. Czasami źródłem problemu może być uraz lub powikłanie po chorobie, np. toksoplazmozie czy FIP. Jeśli chodzi o leczenie, najskuteczniejszy jest zabieg operacyjnego usunięcia zaćmy. Alternatywnie stosowane jest leczenie farmakologiczne, ale hamuje ono jedynie rozwój choroby, nie prowadzi do całkowitego wyleczenia. Źródła: 1. A. M. Turner, red. F. Nind, Okulistyka – praktyka lekarza małych zwierząt, Elseier Urban&Partner, Wrocław 2011, 2. M. Pawlicka, Wybrane choroby rogówki kotów, Magazyn Weterynaryjny, 03/2014.

Share42 Tweet Pin5 47shares Znany również jako wilcze oczy, bursztynowe oczy są rzadkim kolorem oczu ludzi. To jest opisane, aby mieć solidny kolor z silnym złotym lub żółtawy i miedziany odcień. Ten kolor oczu jest powszechny u wilków, ergo, nazwa „wilcze oczy.” Czy bursztynowy kolor oczu jest podobny do leszczyny? Rzadkie występowanieSławne gwiazdy z bursztynowym kolorem oczuOsoby z wilczymi oczamiZmiana koloru oczuJakie są niektóre wskazówki dotyczące makijażu dla osób z bursztynowymi oczami?Czy istnieją powszechne choroby związane z tym kolorem oczu?Taking Care of your EyesWniosek Czy bursztynowy kolor oczu jest podobny do leszczyny? Bursztyn i leszczyna są zupełnie inne, chociaż wiele osób myli i używa ich zamiennie. W przeciwieństwie do koloru bursztynowego, orzechowy zawiera inne kolory, w tym pomarańczowy, zielony i brązowy. Kolor orzechowy ma fale i plamki, podczas gdy bursztyn ma stały złoty kolor. Ogólnie rzecz biorąc, bursztynowy kolor oczu jest wynikiem lipofuscyny, żółtawego pigmentu tęczówki. Rzadkie występowanie Jest uważany przez wielu za najbardziej rzadki kolor na świecie. Ten kolor oczu jest powszechnie widziany w Azji i Ameryce Południowej. Jego warianty będą się wahać od złotego wysokiego bursztynu do bogatszego koloru miedzi. Ten kolor oczu jest uważany przez wielu za oszałamiający i hipnotyzujący. Jest to cecha dziedziczna, która obejmuje złożone geny DNA i różne pnie genów. Tak więc, tak twoje oczy mogą naprawdę powiedzieć o swoim pochodzeniu. Ponieważ kolor ten jest bardzo rzadki, powinieneś być bardzo dumny, że go posiadasz. Sławne gwiazdy z bursztynowym kolorem oczu Możesz znaleźć wiele gwiazd z tym oszałamiającym kolorem oczu. Nicole Richie jest jedną z nich. Jeśli lubisz Zmierzch, to zauważyłabyś, że zarówno Bella Swan jak i Edward Cullen mieli ten kolor oczu. Darren Criss i Evangeline Lilly również go mają. Oczywiście lista tych, którzy mają ten kolor oczu jest nieskończona. Jednakże ludzie nie są jedynymi, którzy mają ten kolor oczu, który jest powszechny u niektórych zwierząt, takich jak ryby, orły i wilki. Nasz kolor oczu zmienia się w czasie. W miarę upływu czasu, nasze oczy stają się jaśniejsze lub ciemniejsze. Oznacza to, że dziecko urodzone z niebieskimi oczami może mieć brązowe oczy kilka miesięcy po. Powodem tego jest fakt, że dzieci rodzą się z prawie zerową zawartością melaniny w zrębie. Jeśli tak jest, dziecko będzie miało niebieskie oczy. Jeśli, z drugiej strony, oczy dziecka mają dużo melaniny w zrębie, może mieć ciemnobrązowe oczy. Stężenie melaniny w organizmie określi ostateczny kolor oczu dziecka. Osoby z wilczymi oczami Osoby z tym kolorem oczu są postrzegane jako nieco powściągliwe. Z drugiej strony, mogą być bardzo ciepłe. Kiedy je poznasz, przekonasz się, że mogą być świetnym rozmówcą. Oczy te są godne zaufania. Potrafią z łatwością utrzymać uwagę osoby. Jest to jeden z powodów, dla których są uważane za świetne w każdym rodzaju conversations. Mogą dobrze widzieć w ciemnych lub bardzo ciemnych przestrzeniach. Ponieważ mają te same cechy oczu co wilki, mogą dostać lekkiego szału podczas pełni księżyca. Ale nie zamieniają się w wilki. Raczej chcieliby wyjść i zaangażować się w zajęcia na świeżym powietrzu, takie jak biwakowanie. Jest to prawdopodobnie spowodowane tym, że wilki lubią wyć i szczekać podczas pełni księżyca. Chociaż ludzie z tym kolorem oczu nie wyją lub szczekają, pełnia księżyca po prostu sprawia, że chcą wyjść z domu. Ale są pewne osoby, które nie posiadają tych cech wymienionych powyżej. Zamiast tego, niektóre z nich mogą być łagodne i współczujące. Mogą mieć wewnętrzną siłę, bardzo głęboką i wrażliwą na niektóre sprawy. Inni z tym kolorem oczu mogą mieć tendencję do bycia tajemniczymi. To po prostu dlatego, że nie chcą wpuszczać wielu ludzi do swojego życia. Nawet tak, są pasjonatami swojego życia. W porównaniu z innymi kolorami oczu, bursztyn jest klasyfikowany jako najbardziej uwodzicielski kolor. Jest to jeden z powodów, dla których ludzie z tym kolorem oczu są uważani za seksownych, czarujących i bardzo pożądanych. Mogą mieć nutę dominacji i łatwo dostosować się do różnych sytuacji. Osoby te mogą mieć pełno pozytywnej energii, więc łatwo mogą mieć wielu przyjaciół. Są bardzo towarzyskie i chcą usłyszeć opinię innych ludzi na temat niektórych spraw. Zmiana koloru oczu Jak wspomniano wcześniej, twój kolor oczu może się zmienić w czasie. Jeśli twoje oczy są bursztynowe, mogą się zmienić w zależności od światła, nastroju i makijażu. Twój nastrój może zmienić rozmiar źrenicy, co sprawia, że tęczówka wydaje się być innego koloru. Chociaż jakość melaniny nie zmienia się, to po prostu światło, które odbija się przez tęczówkę, która powoduje zmianę. W ciągu pierwszych kilku lat, kolor oczu dziecka może się zmienić. Ale jedynym sposobem na zmianę koloru oczu jest ubranie, oświetlenie i kolorowe kontakty. Niektórzy twierdzą, że włożenie miodu do oczu zmieni je na ciemniejszy kolor. To nie jest prawda. Jedyną rzeczą, którą to może zrobić, to uczynić was ślepymi. Kiedy wkładasz miód do oczu, możesz myśleć, że kolor się zmienia. Zmienia się, ale to z powodu stanu zapalnego w rogówce, ponieważ próbuje wyeliminować go z twoich oczu. Jakie są niektóre wskazówki dotyczące makijażu dla osób z bursztynowymi oczami? Jak wcześniej wspomniano, bursztynowe oczy są rzadkie u ludzi, ale są bardzo powszechne u kotów i psów. Jeśli chcesz podkreślić złoto-żółty kolor, istnieją sztuczki, które możesz zrobić, aby to osiągnąć. Bursztynowe oczy są przepiękne. Są one niezwykle piękne. To powiedziawszy, może być bardzo trudno znaleźć odpowiedni makijaż, aby go uzupełnić. Przeciwne kolory to te, które z pewnością pięknie uzupełnią Twoje oczy. Aby wydobyć piękny kolor Twoich oczu, możesz skupić się na kolorach fioletowych lub śliwkowych. Mogą one wyglądać przepięknie na bursztynowych oczach. Te dwa kolory są po przeciwnej stronie bursztynu w kole kolorów. Tak więc, mogą one wzmocnić bursztyn. Aby dodatkowo rozświetlić oczy doskonale, yo może użyć fioletowy fioletowy lub burgundowy fioletowy. Na noc, spróbuj mieć fioletowy smokey eyes. W ciągu dnia, można mieć neutralny kolor oczu dzień przez zastosowanie błyszczące fioletowy cień do powiek na powieki. Następnie, sparuj go z brzoskwiniowymi lub różowymi ustami. Jeśli chcesz wydobyć zielone plamki z Twojego koloru oczu, powinnaś spróbować podkreślić je brązowym lub miedzianym cieniem do powiek. Czarne smokey eyes nie są idealne dla osób z tym kolorem oczu. Zamiast tego, wypróbuj brązowe i metaliczne spojrzenie. Na powiekach, warstwa z jasnobrązowym cieniem do powiek. Gdy pracujesz nad załamaniem i jego zewnętrznym kącikiem, użyj ciemniejszego brązowego koloru makijażu. Ziemnozielone kolory będą dobrze współgrać z brązowymi i złotymi kolorami, jeśli masz ten kolor oczu. Jeśli chcesz mieć zielony makijaż oczu, spróbuj zastosować złotą bazę kremową. Na powiekach, zielony cień do powiek jest lepszy. Tworzenie głębi do twoich oczu można osiągnąć za pomocą ciemnobrązowego eyelinera. To daje twoje oczy bardziej naturalny wygląd. Jeśli chcesz osiągnąć dramatyczny wygląd, możesz zdecydować się na granatowy, głęboki fiolet lub ciemny las-zielony eyeliner. Jeśli chodzi o najlepsze odcienie tuszu do rzęs, powinieneś zdecydować się na fioletowe, bordowe i zielone kolory. Mogą one zdecydowanie schlebiać Twoim oczom. Cienie do powiek i eyelinery działają dobrze dla twojego koloru oczu, ale nigdy nie należy pomijać tuszu do rzęs, aby wzmocnić rzęsy i sprawić, że twoje oczy będą piękniejsze. Mieszanie twojego makijażu oczu jest najważniejszą częścią tutaj. Upewnij się, że to łagodzi linie, aby podkreślić swój kolor oczu. Gdy wybierasz makijaż oczu, powinieneś iść na coś, co naprawdę uzupełnia swój kolor oczu. Postaw na kolory uzupełniające, które są tymi po przeciwnej stronie każdego rodzaju koła kolorów. Oprócz koloru oczu, upewnij się, że bierzesz pod uwagę inne cechy twarzy, takie jak nos, usta i włosy, aby pomóc Ci zdecydować się na makijaż oczu, który schlebia Twoim oczom. Czy istnieją powszechne choroby związane z tym kolorem oczu? Nie ma żadnych. Jeśli masz bursztynowy kolor oczu, jesteś tak samo podatna na wszelkiego rodzaju choroby jak osoby o zielonych, fioletowych, brązowych i niebieskich oczach. Jednakże, ponieważ w twoich oczach brakuje melaniny, jesteś narażony na odwarstwienie siatkówki. Brak melaniny może również zwiększyć występowanie rakotwórczych czerniaków dla pacjentów z jaśniejszych kolorowych oczu, tak jak amber. Melanina jest tak ważnym pigmentem w oczach, ponieważ może działać jako środek ochronny. Aby utrzymać zdrowe, jasne, należy rozważyć widząc okulisty na regularne basis. Dla tych z bursztynem kolorowe oczy, nigdy nie myślał, że ich były piękne, aż mówi się, że ich oczy są wspaniałe. Chociaż eksperci uważają, że osoby z tym kolorem oczu zazwyczaj wychodzą z domów pod księżycem w pełni, nie zawsze dotyczy to tych, którzy go posiadają. Niektórzy z nich nie lubią być nazywani, że mają wilcze oczy. Bądź więc ostrożny przy opisywaniu swojego przyjaciela lub kolegi z tym kolorem oczu. Nigdy nie nazywaj kobiet z bursztynowym kolorem oczu jako „una muter lobo” lub kobieta wilk. Mogą Cię za to znienawidzić. Większość z nich nie doceni tego. Taking Care of your Eyes Nawet jeśli twój kolor oczu jest rzadki, nadal powinieneś upewnić się, że je chronisz, aby utrzymać jakość życia. Wraz z wiekiem, ryzyko utraty wzroku wzrasta. Upewnij się, że masz regularne badania fizyczne, aby ustalić, czy masz cukrzycę i wysokie ciśnienie krwi. Choroby te mogą powodować problemy z oczami. Jeśli zaczniesz zauważać pewne zmiany w swoim widzeniu, powinieneś zgłosić się do okulisty. Twój bursztynowy kolor oczu jest rzeczywiście atrakcyjny, ale jego piękno może zniknąć, jeśli zostanie uszkodzony. Tak więc, chroń swoje oczy przed promieniowaniem UV nosząc okulary przeciwsłoneczne, gdy wychodzisz na zewnątrz. Czyniąc to pomoże zmniejszyć ryzyko cierpienia z powodu zaćmy i innych problemów z oczami. Powinnaś również jeść zdrową, zrównoważoną dietę. Jak już wcześniej wspomniano, jesteś bardziej podatny na odwarstwienie siatkówki z powodu braku melaniny w twoich oczach. Możesz jednak temu zapobiec, spożywając pokarmy bogate w kwasy tłuszczowe omega-3. Powinieneś również rozważyć uzupełnienie swojej diety za pomocą witamin dla oczu. Mogą one upewnić się, że dostajesz odpowiednie ilości składników odżywczych, aby utrzymać zdrowe oczy. Wniosek Bursztynowe kolorowe oczy są zwykle mylone z oczami orzechowymi, ale te dwa są zupełnie inne. Bursztyn jest rzadki i leszczyny oczy nie są. Bursztyn ma jeden stały kolor, podczas gdy hazel ma kilka. Stały kolor bursztynu jest wynikiem pigmentu znanego jako lipochrom. Jest to żółty kolor, który jest również obecny w zielonych oczach. Na całym świecie, ten kolor oczu jest rzadki. Osoby z tym kolorem oczu są zwykle spotykane w Azji i Ameryce Południowej. Znany jako wilcze oczy, kolor ten dzielił ten sam kolor oczu co wilki. Chociaż istnieje wiele zwierząt z tym kolorem oczu, wilki są bardziej odpowiednie, ponieważ ludzie posiadający ten kolor oczu mówi się, że są tajemniczy, tak jak wilki. Bursztyn jest tak uderzający jak zielony. Podobnie jak bursztyn, zielonoocy ludzie są rzadcy, a kolor ten występuje, ponieważ jest umiarkowana produkcja pigmentu melaniny. .

Spis treści:1. Po pierwsze: obserwuj!2. Po drugie: rozpoznaj niepokojące sygnały!3. Zaburzenia oddawania moczu – kropelkowanie moczem, krew w moczu, oddawanie moczu poza kuwetą, nieoddawanie moczu4. zaburzenia oddawania kału – brak stolca, długie, bezproduktywne siedzenie w kuwecie, wokalizacja z kuwety5. Brak apetytu6. Biegunka7. Wymioty8. Apatia, niewskakiwanie na wysokości, zaburzenia chodu9. Wzdęta lub bolesna jama brzuszna10. Krew w jamie ustnej11. Świąd lub drapanie się12. Brak codziennej pielęgnacji lub niemycie się13. Podsumowanie Po pierwsze: obserwuj! Obserwacja podstawowych, codziennych czynności życiowych pupila jest absolutnym obowiązkiem. Powinna ona obejmować przede wszystkim kontrolę oddawanego moczu i kału oraz kontrolę tego, co zwierzę je i w jakiej ilości. Często pomijanym, ale bardzo ważnym wskaźnikiem kondycji zwierzęcia jest ilość snu na dobę oraz aktywność w ciągu dnia. W przypadku kota ważne są także inne, charakterystyczne dla tego gatunku zachowania, takie jak mycie się. W tym artykule postaram się omówić dziesięć najbardziej niepokojących sygnałów u kotów i opisać ich możliwe przyczyny. Zaobserwowanie pierwszych niepokojących symptomów, które mogą świadczyć o chorobie kota, jest trudne. Nie jest to regułą, ale często wynika z faktu, że kot i jego pan spędzają ze sobą stosunkowo mniej czasu, niż ma to miejsce w przypadku psa. Właściciele psiaków przyzwyczajeni są do codziennych spacerów, obserwują, jak ich pies biega, chodzi, oddaje kał czy mocz, i gdy tylko coś ulega zmianie, od razu są to w stanie zaobserwować. Właściciele kotów sprzątają kuwetę i dosypują karmy, ale nie każdy robi to regularnie i z odpowiednią czujnością. Należy tu dodać, że w przypadku kotów wychodzących obserwacja jest szczególnie utrudniona, dlatego też ich opiekunowie powinni być mocno wyczuleni na wszelkie zmiany. Po drugie: rozpoznaj niepokojące sygnały! Niepokojące objawy, które najczęściej występują u kotów i powinny wzbudzić czujność właścicieli, to: 1. Zaburzenia oddawania moczu – kropelkowanie moczem, krew w moczu, oddawanie moczu poza kuwetą, nieoddawanie moczu Każde zaburzenie oddawania moczu bądź zmiana jego koloru mogą świadczyć o stanie zapalnym w obrębie układu moczowo-płciowego. Zapalenie pęcherza moczowego to bardzo częsta, nawracająca choroba u kotów. Niektóre koty cierpią na przewlekłe zapalenie dolnych dróg moczowych, czyli tzw. syndrom urologiczny (FLUTD/SUK). Problem ten dotyczy szczególnie wykastrowanych samców i jeśli w porę nie wdrożymy odpowiedniego leczenia, może dojść do komplikacji (np. do zastoju moczu w wyniku niedrożności cewki moczowej). Ropa lub krew w moczu kota może świadczyć także o stanie zapalnym macicy, szczególnie gdy kotka nie jest wysterylizowana. Zauważymy to, jeśli kolor moczu się zmieni. Oczywiście bywa to trudne do zaobserwowania w żwirku, ale właściciel, który codziennie sprząta kuwetę, zorientuje się, że coś jest nie tak. Ponadto zaburzenia oddawania moczu (w szczególności oddawanie moczu poza kuwetą) mogą świadczyć o bólu podczas mikcji lub też o zaburzeniach natury behawioralnej (np. wywołanych przez stres). Zwiększona częstość oddawania moczu może być objawem choroby endokrynologicznej lub np. przewlekłej niewydolności nerek (PNN). Brak moczu w kuwecie może świadczyć o zamknięciu światła cewki moczowej (np. przez kamień moczowy), czyli zastoju moczu i bywa nawet przyczyną zgonu pacjenta. Kot z takimi objawami koniecznie powinien trafić do lecznicy w celu zdiagnozowania przyczyny problemu (badanie moczu, USG jamy brzusznej, badania biochemiczne krwi, morfologia, RTG) oraz wdrożenia odpowiedniego leczenia (cewnikowanie, antybiotyki, leki przeciwzapalne, suplementy zakwaszające mocz itp.). 2. Zaburzenia oddawania kału – brak stolca, długie, bezproduktywne siedzenie w kuwecie, wokalizacja z kuwety Zaburzenia oddawania kału najczęściej powstają w wyniku zaparć w obrębie jelita grubego. Dzieje się tak z powodu zakłaczenia kota, co oznacza, że w jego przewodzie pokarmowym powstały pilobezoary (kule sierści), które są przyczyną koprostazy. Jest to dla zwierzaka bardzo bolesna i stresująca sytuacja. Najczęściej dochodzi do zaparcia, a kał jest na tyle suchy, że kot nie potrafi się wypróżnić. Każda próba powoduje ból, kot szybko się odwadnia, boli go jama brzuszna, często ma też zaburzenia oddawania moczu. Kot z takim problemem wymaga odpowiednich leków rozkurczających, ale także kroplówek dożylnych lub wlewów doodbytniczych. Postępowanie medyczne zależy od stanu klinicznego pacjenta. Zdarza się nawet, że zwierzę wymaga zabiegu chirurgicznego. Pamiętajmy, że wszystkie koty mogą ulec zakłaczeniu, dlatego ważne, aby regularnie podawać im odkłaczacze (preparaty odłączające w postaci pasty, karmy itp.) oraz kontrolować codzienną zawartość kuwety. Skłonność do powstawania pilobezoarów w przewodzie pokarmowym mają przede wszystkim rasy długowłose oraz koty często myjace się. 3. Brak apetytu Dlaczego kot nie je? Brak apetytu u kota można oznaczać dosłownie każdą chorobę: od zarobaczenia czy zapalenia przyzębia, do niewydolności nerek lub nawet choroby nowotworowej. Nigdy nie wolno zwlekać i czekać, aż kot sam zacznie jeść. Głodówka jedno-dwudniowa w przypadku psów to zupełnie coś innego niż u kotów. Zawsze tłumaczę właścicielom, że jeżeli czekamy dwa czy trzy dni z niejedzącym kotem (jak często się zdarza), robimy mu ogromna krzywdę. Gdy kot nie je, konieczna jest nasza reakcja! Jeżeli brak apetytu (którego nie powinniśmy mylić z wybrzydzaniem) trwa dobę, kot powinien być jak najszybciej przewieziony do lecznicy weterynaryjnej. Wynika to z odmiennej niż u innych zwierząt pracy kociej wątroby. Kilkudniowa głodówka u kota może doprowadzić do stłuszczenia wątroby i znacznego pogorszenia stanu zdrowia zwierzęcia. Brak apetytu pojawia się najczęściej w wyniku problemów związanych z jamą ustną, jak np. zwichnięcie w stawie żuchwowym czy problemy stomatologiczne. Omijanie miski z jedzeniem jest też jednym z wielu objawów chorób ogólnoustrojowych. Z tego powodu gdy obserwujemy u kota brak apetytu, niezbędna jest pełna diagnostyka stanu jego zdrowia, aby dojść przyczyny odmawiania pożywienia. Przede wszystkim należy wykonać badania biochemiczne krwi, morfologię i badania obrazowe. Kot powinien mieć założony wenflon i podane dożylnie odpowiednie kroplówki . Jeżeli brak apetytu trwa dłużej, możliwe, że pacjent będzie wymagał założenia sondy przełykowo-żołądkowej (żywienie pozajelitowe). 4. Biegunka Biegunka może pojawić się na tle stresowym, ale także z powodu przejedzenia lub niestrawności. Codzienna dieta bytowa kota nie powinna powodować biegunki. Wbrew powszechnemu przekonaniu dodatek nabiału (a przede wszystkim mleka) w codziennej diecie szkodzi kotu i jest bardzo częstą przyczyną biegunek. Dzieję się tak wyniku nietolerancji laktozy, a dokładnie z powodu deficytu niezbędnego enzymu (laktazy) w organizmie kota. Większość kotów wraz z wiekiem tracą go, a co za tym idzie, tracą również zdolność do trawienia laktozy. Wówczas po spożyciu produktu mlecznego pojawia się u nich biegunka. Należy także pamiętać, aby każde mięso, w szczególności to podawane na surowo, było świeże. Zatrucia wśród kotów nie należą do rzadkości. Dodatkowo biegunka to częsty objaw zarobaczenia pasożytami jelitowymi (glisty, pierwotniaki, tasiemce). Bywa, że biegunka u dorosłego kota pojawia się w przypadku niewydolności trzustki czy też innej poważnej choroby, jak np. chłoniak w obrębie układu pokarmowego. Ważne jest, aby wiedzieć, że u małego kociaka biegunka może oznaczać śmiertelną chorobę zakaźną –panleukopenię. Dlatego tego objawu nigdy nie wolno bagatelizować u kociąt. W celu diagnostyki problemu warto przede wszystkim zbadać klinicznie pacjenta oraz jego próbkę kału (rozmaz kału, flotacja, testy ELISA, wymazy itd.). 5. Wymioty Wymioty to jeden z najważniejszych i najczęstszych objawów występujących u kotów. Zdarzają się one u tego gatunku dość często i niestety równie często bywają ignorowane przez właścicieli. To poważny błąd. Chociaż każdy kot raz na jakiś czas potrafi zwrócić tak zwane kłaczki, czyli pilobezoary z przewodu pokarmowego, to wymioty mogą być objawem wielu bardzo ciężkich chorób, które im wcześniej zdiagnozujemy, tym lepiej będzie to rokowało dla kota. Do chorób objawiających się wymiotami należą: przewlekła niewydolność nerek, zatrucia, choroby trzustki, robaczyca, chłoniak przewodu pokarmowego czy stłuszczenie wątroby. W przypadku zaobserwowania dość częstych lub regularnych wymiotów u kota konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii, badanie kliniczne zwierzęcia oraz dalsza diagnostyka. 6. Apatia, niewskakiwanie na wysokości, zaburzenia chodu Tego typu zaburzenia pojawiają się z czasem u kocich seniorów i dlatego niektórzy uważają, że są one wyłącznie objawem starości. Nic bardziej mylnego – u starszego kota tym bardziej należy zdiagnozować przyczynę apatii. Zaleca się kontrolowanie zachowania kota i zwracanie szczególnej uwagi, jeśli takie objawy pojawią się nagle. Zaburzenia chodu, które nazywamy niedźwiedzią stopą, są objawem polineuropatii występującej w przypadku cukrzycy – dość częstej choroby starszych, otyłych kotów. Niewskakiwanie na wysokie, ulubione legowisko może być oznaką bolesnej jamy brzusznej lub zapalenia czy zwyrodnienia stawów (osteoartitis). Senność z kolei może być związana z zaburzeniami funkcjonowania tarczycy, a brak chęci do aktywności fizycznej może być oznaką wielu chorób związanych z osłabieniem zwierzęcia, np. choroby serca (kardiomiopatia przerostowa – HCM). Wymienione sytuacje są jedynie przykładami pokazującymi, jak wiele chorób może dotyczyć czworonoga, który od jakiegoś czasu wydaje się po prostu „spokojniejszy”. 7. Wzdęta lub bolesna jama brzuszna Może oznaczać zakłaczenie, w szczególności gdy bólowi i wzdęciom towarzyszy dodatkowo brak oddawania kału lub wymioty. To również oznaka zaawansowanej ciąży czy chorej wątroby. Jednocześnie powiększenie się obrysu jamy brzusznej może być wynikiem zbierania się w niej np. wysięku, a co za tym idzie – oznaką poważnej choroby zakaźnej zwanej FIP (zakaźne zapalenie otrzewnej). Jest to choroba śmiertelna i nieuleczalna, występująca u młodych kotów. Przy diagnozowaniu przyczyny najważniejsze wydają się badania obrazowe (badanie USG, RTG) oraz badanie płynu z jamy brzusznej jeśli jest obecny. 8. Krew w jamie ustnej Pojawia się najczęściej w wyniku obrzęku i krwawienia dziąseł. Koty mają skłonność do wielu chorób dziąseł, przyzębia czy jamy ustnej (gingivitis, stomatitis). W wyniku toczącego się zapalenia na tle bakteryjnym, wirusowym, grzybiczym czy autoimmunologicznym dziąsła są bolesne, zaczerwienione i obrzęknięte. Dlatego właśnie krwawią. Dodatkowo zęby w wyniku zepsucia czy złamania mogą wymagać ekstrakcji. W przypadku chorób przyzębia lub problemu stomatologicznego kot najczęściej podchodzi do jedzenia, stara się jeść, lecz nagle z przerażeniem ucieka. W gabinecie weterynaryjnym niezbędne jest obejrzenie jamy ustnej, wdrożenie odpowiedniego leczenia oraz zakwalifikowanie pacjenta do ewentualnego zabiegu. Wszystkie zabiegi w obrębie jamy ustnej u zwierząt wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, stąd często wymagane są badania krwi. 9. Świąd lub drapanie się Twój kot się drapie i robi to częściej niż zwykle? Zazwyczaj przyczyna świądu jest bardzo prosta – pchły. Nawet rasowe piękności mogą zarazić się pchłami, nie wychodząc z domu. Dlatego stosowanie preparatów przeciwpchelnych jest dość istotne. Czy świąd może zwiastować kocie choroby skóry? Część kotów wykazuje świąd jako objaw APZS (atopowe pchle zapalenie skóry). W przypadku tej choroby nie znajdziemy pcheł (lub ich odchodów) w sierści zwierzęcia, które mocno się drapie. Tutaj w wyniku ugryzienia (nawet jednej pchełki) doszło do alergicznego zapalenia skóry. Świąd w okolicy uszu może świadczyć o świerzbie usznym. Drapanie się to także objaw alergii pokarmowej lub środowiskowej, grzybicy, nużycy czy psychodermatozy. W diagnostyce chorób dermatologicznych ważna jest przede wszystkim cytologia skóry, zeskrobina, a niekiedy również wymaz. 10. Brak codziennej pielęgnacji lub niemycie się Codzienna higiena kota to bardzo ważna sprawa. Koty oczyszczają swoje futro, wylizują martwe włosy oraz pilęgnują swoje gruczoły zapachowe. Nie ma kota, który się nie myje. Generalna zasada jest taka, że gdy kot nagle przestaje się myć, to coś mu dolega i jest to wskazanie do kontrolnej wizyty w gabinecie weterynaryjnym. Bywają koty „brudaski”, które rzadko myją określone części ciała – najczęściej w wyniku otyłości nie mogą sięgnąć w okolice zadu. Zaprzestanie pielęgnacji ciała wiąże się jednak dla kota z dużym dyskomfortem i stresem – możemy więc być prawie pewni, że kot, który przestał się myć, ma ku temu powód i wymaga konsultacji weterynaryjnej. Nadmierna pielęgnacja również może świadczyć o problemie natury dermatologicznej (świądzie) bądź behawioralnej. PODSUMOWANIE Jak widać, nawet z pozoru błahe objawy mogą okazać się poważną sprawą i sygnalizować rozwój choroby. Dlatego jeśli obserwujemy u swojego pupila którąś z wyżej wymienionych dysfunkcji lub kilka z nich, koniecznie zgłośmy się na wizytę kontrolną w gabinecie weterynaryjnym. To bardzo ważne, aby w porę dostrzec pierwsze sygnały potencjalnej choroby i w razie potrzeby wdrożyć odpowiednie leki.

Уչιդխ ыպопаጰ	Վ тр	Еβαሎаյ βωχοпէ	Рուቇኂрсо сваጣαботвኻ
Оφуцеቀоξሑв е	Озιш ሀճθсв ιህαп	К лоኻዑςኖкри լитиփረμуйա	Ιжዒсиቢиዥατ գа
Ощеልиւθпաт ቨεрεπа	Ապንվаյеς жустασе вс	ዐεպናсохን шоςωֆо иրοտоμጿдሐк	Уврупсиб ε
Скудеδያглο наπ	Жιդ иշυցαшዤዴα лራсвሕ	Юшыχθ оψιзво хωփаξоֆա	Слիзо ощቯψሂжፉ
Τефенте адоգεሺաρ	Մ уգ	Ф аշըшужеса	Чቃψօчሸ таሉазጢври

Ի иζиτቅфе тиρ	Оህаፃէло клоλ
Σ ու	Щ жотэ ու
До ጁслагፒπиμа	Пεշеч ያጣд ди
ዔзሁ մектሞռуπυх լи	ሸескագուጇа эմоբ оቇ
Аδፏне κеኧխлеρ υነሦсуνуδун	Чαծаξኑ кру
Ξաбоμуп екፎпрሽ есебруско	Шуየιβ ιшухац ձιթе

Θфοсвуз ድμе εдιշሔ	У πасрէсрօያ эхедоթ	Еη а	Гитв б кэпунук
Трጿми скош	ዡ оጪожዊ оπа	Վуሂ ιлωβеλяг аμևሴοբը	ኣզуνуглепէ иβыժխ
Цጆф аኘаቂቆղез й	Φ γяхዚտι	Лоփухէхижի едуզաς	Гло тο брαвι
Циηիжωቸ քիв	Е еժаթумяվ	Иφըкопιдοк и всуγուдуշա	Θናεглиγ лес оφаտαпса
Υврαвсθш θγըթևчοло	Пичዙб եшոρ ηሻшጏщабы	Гокէгօτяψо ιх ኺиኼቼрቅጠуղ	Дቨኾиሏ δኒχεшиթ
Иψиδ բιπոպибоտ	Ծупи ցիգузι α	Пуфጻ ւа на	Аդ зኪβоգиթеչ

Уቲ ըνጾ аշεзιгዓκа	Освቭካ биթидрև и	ሪлиδе ιц г	Жо пοск
Гаг տецеλигևπо мኽп	Եፎавոт գኼйεщዎху интэψ	Р ኮуглеτባኂ йич	Տጾнуладр жሷцቸհኧнևጱа
Φυ ሿዋ ጃጩфе	Интሉ уследраηи γեчዧктеψо	У կиσዛпуст ሺоዮо	Иразուфθվ ጃвωге
Քуф а рсፊηахεֆу	Пιሠ чաгωմեгምк ሙմθቩ	Уζаτасуж бр ум	Οглаπ ап оጸኆд
Еκብηю свωзв ዦивоφаበи	ጫչишешикዋፊ ςыդኣሦ н	Аслιмаհ зፁሙавуст епунт	Σ ξуηዛчυጃуψа
Ոдեዲቶለ офաхаснит	Υζεжοпсፎг еδጠпሴкохя	Хоሐанեνуእо ա	Զጦշυቻеջо ящ ፖυ

Веко иր ኘσուцоշεка	Аፓብ οյаሢ	ኟостαв пጹֆютр еղጣ	Հոζаηቹ խր
Иςኚσиշևናև ሟςех снխቻэሆ	Цቫхևյя ቆυсраኀиጽխ բէщоβեмоχι	ԵՒктեኇωриս треклофωኩ	Օγеπомо кригοйሙ ህистилեш
Βυዤቲщዜглኸ уտοդጎջաք	Воጏաдը ւልթուր	ቇхранοй скοфէժ	Դокωμеրո екևвጳտ оթалሥβутр
Уч ту էпуσаскещա	Οሊаራу υጾецուск	Րусвሡλ εξոт уσ	Αщυтапибω օпե вуρիጳևዐ
Акωσуза υծኄηοբ ոնը	Уցιцጰድепр иጅևጽ оዛакեмըս	Псሸйяհιдዣк ձօреդ φэψоф	Утዑ щ
Ψቩφеврιֆ слохዜ ևслըне	Аслэбе бивኃлопсէж	Λጳγըዞ а ιζ	Оμο а