To nie były udane lekkoatletyczne mistrzostwa świata dla "Aniołków" Matusińskiego. Impreza rozpoczęła się od afery związanej z Anną Kiełbasińską, a zakończyła na odpadnięciu faworytek do medalu w eliminacjachAleksander Matusiński, trener kobiecej sztafety 4x400 m, przez wszystkie dni milczał jak zaklęty. Teraz zabrał głos i opowiedział o wszystkim w Przegląd Sportowy Onet— Nie było atmosfery. Ania działała na szkodę reprezentacji — powiedział nasz szkoleniowiec, przyznając, że jednocześnie trwa wyjaśnianie, gdzie utknęła informacja o możliwości dokonania jednej zmiany w mikście i kto zawinił. On sam nie ma sobie nic do zarzuceniaWięcej takich historii znajdziesz na stronie głównej OnetuCo się stało w eliminacjach? To był błąd w wyliczeniach, bo liczyliście po czasach, że bez najmocniejszych zawodniczek — Natalii Kaczmarek i Anny Kiełbasińskiej — finał powinien być? A może zawiodły nasze panie, bo same mówiły o tym, że pobiegły słabo?— Powiem szczerze, że nie było sprzyjających dla nas okoliczności. Byliśmy w sytuacji bez wyjścia i musiał taki skład wystąpić w eliminacjach. Ania Kiełbasińska była bardzo zmęczona po starcie w finale, który odbył się dzień wcześniej. Na pewno nie wystartowałaby w sobotę na tym poziomie, co w piątek. Prawdopodobnie jednak, gdybym ją wystawił, to ta sztafeta byłaby w finale. Po rozmowach z zawodniczką, a także z Natalią Kaczmarek, uznaliśmy, że jeśli mamy walczyć o medal, to musimy być w maksymalnej dyspozycji na finał. Stąd taka decyzja. Zawodniczki nie pobiegły też w tych eliminacjach na miarę oczekiwań. Wyliczyłem, że powinny pobiec a było Po drodze do tych mistrzostwa świata nie omijały nas też różne problemy, o których nie chciałem do końca to były za problemy?— Mowa tutaj o problemach zdrowotnych. Natalia Kaczmarek miała idealny bieg w eliminacjach na 400 m, ale na drugi dzień czuła się już bardzo źle. Miała jakieś zatrucie. Przez trzy dni borykała się z tymi problemami. Nie była w pełni zdrowa, by biegać sztafetę w eliminacjach. Zarówno Natalia, jak i Ania to są zawodniczki na bardzo wysokim poziomie. Trzeba uszanować to i nie wolno nam wyciskać ich jak cytryny. Tym bardziej że za trzy tygodnie mamy mistrzostwa Europy. Tam powalczą o medale indywidualnie i w sztafecie. Minimum indywidualne na te mistrzostwa świata miała też Justyna Święty-Ersetic. Od miesiąca jednak boryka się z kontuzją ścięgna Achillesa, a dodatkowo była jeszcze przeziębiona. Zrezygnowała zatem ze startu jej miejsce miała wskoczyć Iga Baumgart-Witan, bo była zgłoszona jako rezerwowa, ale też nie wystąpiła indywidualnie ze względów zdrowotnych. Miałem zatem ograniczone możliwości manewru. Nie wolno też zapominać, że w eliminacjach na bieżni pojawiły się trzy wicemistrzynie olimpijskie. To bardzo doświadczone zawodniczki, które wielokrotnie zdobywały medale. Poza Kaczmarek i Kiełbasińską nie mam już po prostu lepszych. Biegała tutaj jeszcze Kinga Gacka, która jest już sprawdzoną zawodniczką. Nie podejmowałem zatem dużego ryzyka. Po prostu sytuacja zdrowotna i niedyspozycja spowodowały, że dziewczyny słabiej pobiegły. Na pewno jednak każda z nich zostawiła serce na bieżni i zrobiła to, co mogła. Nikogo zatem nie obwiniam. Po prostu jakiś niefart dopadł naszą także: Gorąca noc. Porażka i protesty Polaków. Trener nie zgadza się z decyzjąDziewczyny, które stawały na podium wielkich imprez nieprzerwanie od 2017 r., mówiły, że może był im potrzebny taki zimny prysznic?— Może tak. Każda passa się kiedyś kończy. Byłem przekonany, że z Eugene wyjedziemy z medalem, bo świetnie to wyglądało na papierze, jeśli chodzi o sumę czasów indywidualnych. Po drodze jednak, od tych rekordów sezonu, wydarzyło się wiele rzeczy. I w USA i wcześniej. Podobnie było w halowych mistrzostwach świata w Belgradzie. Tam liczyliśmy nawet na rekord świata, a ledwie skończyło się na brązowym medalu. Trzeba pamiętać, że dziewczyny to nie są roboty i też miewają trudne chwile oraz niedyspozycje też słowa ze strony naszych zawodniczek, że w tej drużynie w czasie MŚ było wiele złej energii? Starty zaczęły się od przepychanek, a zakończyły na braku awansu do finału. To, co wydarzyło się na początku mistrzostw, mogło mieć wpływ na to, co się potem wydarzyło?— Myślę, że tak. Mogło mieć wpływ. Nie było atmosfery w grupie. Starałem się wyciszyć tę sytuację z mikstem. Oświadczenie, jakie wydała Ania Kiełbasińska w momencie, kiedy dziewczyny szły na rozgrzewkę, nie pomogło zarówno dziewczynom, jak i chłopakom. To był trudny temat, z którym po raz pierwszy spotkałem się w swojej karierze trenerskiej. Celowo zatem nie zabierałem głosu, by nie podsycać była dla pana najtrudniejsza sytuacja w trenerskiej karierze?— Tak. Trudno jednak było też w mistrzostwach świata w 2015 r. w Pekinie. Teraz jednak była inna sytuacja. Zawodniczka odmówiła bowiem Kiełbasińka twierdziła w oświadczeniu, że była gotowa biegać zgodnie z umową, czyli w finale sztafety mieszanej?— To oświadczenie niewiele mówi. Tam słowa wycięte z znaczy, że nie było żadnej obietnicy?— Była. I podtrzymuję to, że miała biec tylko w finale i bez eliminacji. W każdej jednak rozmowie mówiłem, że w finale biegają Kaczmarek i Kiełbasińska. Dwie inne dziewczyny miały biegać w eliminacjach. U mężczyzn też miała być jedna zmiana. Ania doskonale wiedziała o tym, że będą co najmniej trzy zmiany. Zresztą rozmawiałem o tym z nią dwa dni przed startem. Dla mnie problemem w tej całej sytuacji jest to, że zawodniczka, która wiedziała, że nie możemy dokonać tych zmian, bo jest inny przepis, nie powiedziała trenerowi o tym, że przepisy uległy zmianie. Okazało się, że można było dokonać tylko jednej zmiany. Przecież mogła podejść i zapytać, jak w tej sytuacji będzie wyglądała sytuacja. Dla mnie jest to działanie na szkodę reprezentacji. Muszę to tak nazwać. Gdyby była lojalna wobec trenera i pracodawcy, to powinna od razu przekazać taką do nas w końcu dotarło, że tkwiliśmy w błędzie, to próbowaliśmy w kilkanaście osób wybrnąć z tej sytuacji. Chcieliśmy to rozwiązać z pożytkiem dla drużyny. W tym momencie nie było już miejsca na gadanie o tym, że miało się obiecany finał. Liczyło się dobro drużyny, dlatego trzeba było złożyć ten skład optymalnie. Na finał postanowiłem zatem zostawić Kaczmarek, która jest najszybszą polską zawodniczką i wygrywała w tym roku wszystkie biegi z Kiełbasińską. Miała zatem prawo odpoczywać i szykować się na finał, skoro mieliśmy tylko jedną zmianę. Karol Zalewski też miał obiecany bieg tylko w finale. Nie dało się rady tak zrobić, dlatego staraliśmy się rozwiązać ten problem. Chciałem wystawić Anię do eliminacji, ale odmówiła startu. Upewniłem ją w tym momencie w tym, że nie wystąpi też zatem w finale, bo mamy tylko jedną zmianę i wykorzystam ją na to, by w finale biegała Kaczmarek. Sama zatem zrezygnowała z biegania w także: Lotnik bez śmigła. Nigdy nie jest za późno na spełnianie marzeńSpotkał się pan z czymś takim wcześniej?— To była pierwsza odmowa nie tylko w mojej sztafecie — bo do tej pory musiałem się mierzyć z sytuacją, że zawodniczki denerwowały się, kiedy ich nie wystawiałem — ale także w reprezentacji Polski. Jesteśmy na zawodach. Jest chwila i potrzeba. Czasami trzeba coś zmienić dla dobra drużyny. Tak się zdarzało. Damian Czykier, który specjalizuje się w biegu przez płotki, potrafił wystąpić w sztafecie 4x400 m w halowych mistrzostwach Europy w Glasgow. Są czasem takie sytuacje, które wymagają natychmiastowego działania. Nie wyobrażam sobie, by Robert Lewandowski, który ma obiecane wyjście tylko na drugą połowę, odmówił trenerowi w momencie, kiedy jest potrzeba wprowadzenia go na boisko wcześniej. Występek Ani Kiełbasińskiej traktuję jako odmowę startu i dla mnie to jest bardzo duże przewinienie. Nie chciałem o tym mówić w czasie mistrzostwa świata. Te jednak dla nas już się skończyły, więc można o tym wszystkim pan nie ma sobie nic do zarzucenia? W przestrzeni publicznej krążyły bowiem dokumenty, z których wynikało, że będzie można dokonać tylko jednej zmiany. Na czym pan bazował, a może nie otrzymał pan wszystkich dokumentów?— Ja, a także trener Marek Rożej, który zajmuje się męską sztafetą 4x400 m, nie mamy sobie nic do zarzucenia. Takie dokumenty nie były w naszym posiadaniu. Nawet nie wiedzieliśmy o tym, że one istnieją. Do nas one nie docierają. Są dokumenty z regulacjami i to jest tak zwany "team manual". Ten ściągnęliśmy 20 czerwca (potwierdzam, widziałem — przyp. TK) i tam nie było słowa o tym, że w sztafecie mieszanej można dokonać tylko jednej zmiany. Ten przepis został uzupełniony tuż przed mistrzostwami świata. Tyle że ja nie mam obowiązku sprawdzanie codziennie przepisów i tego, czy nie dodano w nich jakiegoś punktu. Kiedy dowiedzieliśmy się o zmianach, to nie pozostało nam nic innego, jak dostosować się do tej sytuacji. Prawdopodobnie te przepisy zostały wcześniej wysłane do federacji. Tyle że my nie otrzymaliśmy żądnej informacji w tej sprawie z Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. Trwa teraz wyjaśnianie, gdzie ta informacja utknęła i kto zawinił. Na ten moment, obwinianie mnie i trenera Rożeja o brak kompetencji jest nie na miejscu. Bardziej skupiłbym się na sytuacji, z której wynika, że zawodniczka wie o przepisie od dwóch tygodni, a jednak nie informuje o tym nikogo, zatrzymując to dla siebie, a dodatkowo, kiedy zostaje wystawiona do startu, odmawia udziału w szansa, by oczyścić atmosferę w grupie?— Nie. Do tej pory nie rozmawialiśmy na ten temat. Na razie skupialiśmy się na zadaniach, jakie mieliśmy do wykonania. Na pewno jednak taka atmosfera ni przed wami mistrzostwa Europy. Za rok znowu walka w mistrzostwach świata, a za dwa w igrzyskach olimpijskich. Zawodniczki są też coraz starsze. Martwi się pan o los tej sztafety?— Zawsze jest obawa. Najważniejsze jest to, by zawodniczki miały zdrowie, a wtedy razem z trenerami klubowymi, którzy wykonują fantastyczną pracę, sobie poradzimy. Te dziewczyny startują od dawna w każdej wielkiej imprezie. Mają zatem prawo być zmęczone. Kiedyś musiało przyjść potknięcie. Gdybym teraz jeszcze raz miał wybierać skład na te eliminacje, to też postawiłbym na te same Eugene (USA) — Tomasz Kalemba, Przegląd Sportowy Onet*** – Najpierw piłkarz, później celebryta – mówi o sobie. Nie chodzi "po ściankach", nie szuka uwagi mediów. To media interesują się nim, choć niekoniecznie w sportowym kontekście. O piłkarską karierę pyta go Łukasz Kadziewicz, a Jarosław Bieniuk odpowiada, co dał mu sport, co zabrał i czy zawodowo czuje się spełniony. – W piłce nożnej sufit jest tak wysoko, że trudno powiedzieć: "jestem spełniony" – przyznaje. Nie ukrywa, że na jego karierę ogromny wpływ miało życie prywatne. Pozytywny? Negatywny? O tym mówi "W cieniu sportu". Zdradza też, czego zabrakło jego pokoleniu, by w piłce nożnej sięgać po więcej i jaki związek może mieć z tym... Unia Europejska. Dziennikarz Przeglądu Sportowego OnetData utworzenia: 24 lipca 2022, 08:06Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie znajdziecie tutaj.